ΣύναξηΗ Ορθόδοξη Παράδοση: μένουσα εν αυτή τα πάντα καινίζει,, τχ. 1 (1982), σσ..
Το πρώτο τεύχος του περιοδικού είναι αφιερωμένο στην Ορθόδοξη Παράδοση. Πριν από τα έξι (6) σχετικά με το κύριο θέμα δοκίμια, υπάρχει ένας σύντομος πρόλογος, στον οποίο διευκρινίζεται ο σκοπός της έκδοσης του περιοδικού που είναι πρωτίστως να κεντρίσει διάφορα θεολογικά θέματα. Παράλληλα τονίζεται πως ό,τι γράφεται αποτελεί σπουδή και όχι μαρτυρία στην Ορθοδοξία. Στον Ορθόδοξο κόσμο περιλαμβάνονται επιπλέον κείμενα, καθώς και σχόλια αναφορικά με το θέμα, ενώ στο Βιβλίο παρουσιάζεται μια έρευνα σχετικά με το θέμα της Παράδοσης στη σύγχρονη Ορθόδοξη Θεολογία, μια βιβλιοκρισία και ένας κατάλογος βιβλίων για την Παράδοση.
Στο πρώτο δοκίμιο ο Γ. Μαντζαρίδης ορίζει την παράδοση ως φθορά που τρέφει τη ζωή. Εστιάζει στην ιερή Παράδοση και ύστερα από μια μικρή αναφορά στον παραδοσιακό ρωμαιοκαθολικισμό, κλείνει τονίζοντας ότι μόνο με την εσχατολογική προοπτική μπορεί να λειτουργεί σωστά η Εκκλησία, ενώ διαφορετικά ματαιώνει την εκπλήρωση του σκοπού της.
Επόμενο είναι το κείμενο του D. Staniloae, ο οποίος ξεκινά λέγοντας πως η εξελικτική και η επαναστατική αντίληψη της προόδου είναι μονομερείς και ουσιαστικά αλληλοσυμπληρώνονται. Ως παράγοντες που συνεργάζονται σε κάθε βαθμό προόδου αναφέρονται η φυσικο-χημική φύση, το ανθρώπινο πνεύμα και οι διανθρώπινες σχέσεις, ενώ καταλήγει στο ότι πηγή της αληθινής προόδου είναι ένα Υποκείμενο ανώτερο του νόμου της επανάληψης. Ο συγγραφέας τελειώνει με την αληθινή πρόοδο που είναι η πρόοδος μέσα στο αγαθό με σκοπό την υπέρβαση κάθε αντίθεσης, ώστε όλοι να φτάσουν σε πλήρη ισότητα και τέλεια ενότητα μέσα στην Τριαδική κοινωνία.
Ο αρχιμ. Γεώργιος κάνει λόγο για την καλή και την κακή χρήση της ελευθερίας από τον άνθρωπο και για την αληθινή και τη χριστιανική ελευθερία. Αφού αναφερθεί στους θεσμούς της Εκκλησίας που βοηθούν στην αναγωγή των πιστών στην εν Χριστώ ελευθερία, κλείνει με τη σωτηρία που επιτυγχάνεται μέσω της υπακοής.
Ακολουθεί το δοκίμιο του π. Al. Schmemann, ο οποίος γράφει για το σημαντικό ρόλο της Παράδοσης στην διαμόρφωση των κοινοτήτων των μεταναστών και την ανανέωση της Ορθοδοξίας στην Αμερική χάρη στην Εκκλησιολογία, την εκ νέου ανακάλυψη της Ευχαριστίας και των Μυστηρίων γενικότερα, την αφύπνιση των λαϊκών και τη δίψα για μια γνήσια πνευματική ζωή.
Το δοκίμιο του Θ. Ν. Παπαθανασίου ασχολείται με το θέμα της αποστέρησης του δουλεμένου εργατικού μισθού. Ο συγγραφέας παραθέτει αγιογραφικά και πατερικά αποσπάσματα που τονίζουν τη βαρύτητα του συγκεκριμένου αμαρτήματος, για να κλείσει, τονίζοντας πως ο αναβαπτισμός στην παράδοση θα βοηθήσει τους χριστιανούς να δουν και να ζήσουν το εύρος της πίστης τους και τους αγωνιζόμενους για τη δικαιοσύνη να βρουν τις ρίζες τους.
Θέση τελευταίου δοκιμίου έχει μέρος εισήγησης του Ν. Ματσούκα από το Α΄ Συνέδριο Θεολόγων Βορείου Ελλάδος. Σε αυτό, τονίζεται ως σκοπός του μαθήματος η καλλιέργεια του ορθόδοξου φρονήματος που για να ευοδωθεί πρέπει να καθορίζεται από την Ορθόδοξη πολιτιστική παράδοση του Βυζαντίου, αποδοκιμάζεται η δυτική διαλεκτική που οδήγησε στη «σχιζοφρενική» διάσπαση γνώσης και ήθους–πίστης και καταδικάζεται ως αφηρημένο το σχήμα «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός»που πλάστηκε με λογοκρατικές και ηθικολογικές δυτικές προτάσεις. Τέλος, ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το Ααναλυτικό Πρόγραμμα ως ελαττωματικό και δίνει ορισμένες κατευθύνσεις για τη βελτίωσή του.