Κεσελόπουλος Ανέστης, Άνθρωπος και φυσικό περιβάλλον, εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 1992, 245 σσ..
Με τη μελέτη του ο Αν. Κεσελόπουλους επιθυμεί να παρουσιάσει μια άγνωστη διάσταση του οικολογικού προβλήματος. Αυτή δεν είναι άλλη από τη θεολογική του διάσταση και μάλιστα με τον τρόπο που προσφέρεται από τα κείμενα και τη διδασκαλία του Συμεών του Νέου Θεολόγου, την οποία προσπαθεί να δει και να εντάξει μέσα στα πλαίσια όχι μόνο της Αγίας Γραφής και της υπόλοιπης πατερικής παραδόσεως, αλλά και του λειτουργικού και γενικότερα λατρευτικού περίγυρου της ζωής της Εκκλησίας. Σκοπός λοιπόν της μελέτης είναι από τη μια πλευρά να παρουσιάσει τη θεολογική διάσταση στο πρόβλημα των σχέσεων ανθρώπου και κτίσεως και από την άλλη να προβάλλει την ευχαριστιακή χρήση του κόσμου, έτσι όπως την βίωσε η ορθόδοξη Εκκλησία.
Η διαπραγμάτευση του θέματος γίνεται σε πέντε κεφάλαια. Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στη σχέση του Θεού με τον κόσμο, που είναι σχέση δημιουργού προς δημιούργημα. Υπογραμμίζεται η «εκ του μηδενός» δημιουργία του κόσμου και η κοινή συμμετοχή των τριών Προσώπων του Τριαδικού Θεού σε αυτήν. Στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζεται ο άνθρωπος ως παράγοντας που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο Θεό και την άψυχη δημιουργία, αφού εκείνος είναι που πήρε την εντολή «εργάζεσθαι» και «φυλλάτειν» τον κόσμο. Μέσα από τη φυσιολογία του ανθρώπου και την κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του περνάει στη διερεύνηση της θέσεως του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Στο τρίτο κεφάλαιο γίνεται λόγος για την παράχρηση και την παρά φύση χρήση της κτίσης. Επισημαίνεται και προσδιορίζεται η πτώση ως αυτονόμηση της ύλης και του κόσμου, ως λατρεία της κτίσης «παρά τον κτίσαντα», και αναφέρονται μορφές παραχρήσεως του κόσμου.
Στο τέταρτο κεφάλαιο παρουσιάζεται η ευχαριστιακή χρήση του κόσμου, έτσι όπως προβάλλει στα κείμενά του ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος και όπως τη βίωσε η Εκκλησία ως ένα αντίστροφο της παράχρησης και της κατανάλωσης ήθος και ένα ασκητικό – ευχαριστιακό τρόπο ύπαρξης και ζωής. Τέλος, το πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στη μεταμόρφωση και την εν Χριστώ αποκατάσταση και ανακαίνιση του κόσμου. Αναλύεται το πώς η θεία ενανθρώπηση και η παρουσία του Χριστού στον κόσμο δίνει τη δυνατότητα αγιασμού στην κτιστή φύση και τον κόσμο μέσα από τον εκκλησιασμό του κόσμου και την ανάδειξη της ύλης σε μετοχή ζωής μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.