Ιωάννης Μάγιεντορφ, Ο Χριστός σωτήρας σήμερα, Ομιλία-συζήτηση, Μτφ Γάννης Λάππας, Σύναξη, 1985, σσ. 70.
Σ’ έναν μικρό τόμο δημοσιευμένο το 1985 ως έκδοση του γνωστού περιοδικού «Σύναξη», με περιεχόμενο την ομιλία του π. Ιωάννη Μάγιεντορφ με τίτλο: «Ο Χριστός σωτήρας σήμερα» και την ακολουθούσα συζήτηση, δοκιμάζει κανείς την έκπληξη ενός επίκαιρου και ουσιαστικού θεολογικού λόγου που αφορά στο πρόσωπο του Χριστού, ως σωτήρα, και την επικαιρότητά του στην παγκοσμιοποιημένη πια εποχή της εκκοσμίκευσης.
Η ακολουθία των σκέψεων εκκινεί από τη σύνδεση του προσώπου του Χριστού με τον Λόγο, η οποία δεν αντιμετωπίζεται απλά ως προσφυής επινόηση του τέταρτου Ευαγγελιστή να προσδώσει φιλοσοφική, στωική κυρίως, επένδυση στο πρόσωπο του ιστορικού Ιησού, αλλά ως προέκταση της σωτηριώδους ενέργειας του προσώπου Του, στην σύνολη δομή της δημιουργίας.
Ο κόσμος, ως δημιουργία, διέπεται ή πρέπει να διέπεται από τον Λόγο. Η λογοποίηση του κόσμου συνιστά στην ουσία μια κίνηση αντίστροφη προς εκείνη της πτώσης. Ο Χριστός-Λόγος αποτελεί το νόημα και την αποκατάσταση σύμπασας της δημιουργίας, και η σωτηρία της τελευταίας, αναγκαία προέκταση της θείας Οικονομίας. Ο κόσμος ως δημιουργία αποκαλύπτεται ως κόσμος ιερός.
Προς την κατεύθυνση αυτή επιστρατεύεται η πατερική θεολογία, κυρίως αυτή του αγίου Μαξίμου του Ομολογητή, που με την διδασκαλία του περί «λόγων» των όντων, ενοφθαλμίζει τα σπέρματα, τις απαρχές της δημιουργίας, στη θεία λογικότητα.
Φυσικά, οι προεκτάσεις όλων των ανωτέρω για την χριστιανική ιεραποστολή στον σύγχρονο κόσμο είναι εκπληκτικές. Αυτό φαίνεται από την απήχηση που η ομιλία του πατρός Μάγιεντορφ είχε στο ακροατήριο, και τις ουσιαστικότατες παρατηρήσεις – ερωτήσεις που τέθηκαν. Ερωτήσεις που εκκινούν από την επικαιρότητα ή μη της πατερικής διδασκαλίας στο σύγχρονο κόσμο, τον ενδεχόμενο θεολογικό – εκκλησιαστικό ντετερμινισμό, την χριστιανική προοπτική της φύσεως, τον φόβο για τυχόν μετατροπή της χριστιανικής πίστης σε ιδεολογία, τις όποιες διαφορές Ανατολής – Δύσης, μέχρι και την έννοια και λειτουργία της εκκοσμίκευσης στην Εκκλησία, την ύπαρξη ή μη, τον ρόλο και την λειτουργία του λεγόμενου «χριστιανικού πολιτισμού» στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, και πλήθος άλλες.
Οι δε απαντήσεις, με χαρακτηριστικό τη σύνθεση ρεαλισμού και παράδοσης, επιχειρούν να αποσοβήσουν τόσο την εξιδανίκευση του παρελθόντος, όσο και την αδόκιμη προσφυγή στον οίστρο του αποθεωμένου ρεαλισμού και των αναγκών του.
Η επικαιρότητα του προσώπου του Χριστού, ως σωτήρα, στις μέρες μας, δεν συνίσταται στην αριθμητική του αποδοχή, ούτε στην ιδεολογική καθαρότητα όσων τον αποδέχθηκαν, αλλά στην γονιμοποιητική ου-τοπία των ελαχίστων που μεταμορφώνουν «εν τοις πράγμασι», σε κάθε εποχή και κοινωνία, τον κόσμο σε δημιουργία.