π. Ιωάννης Σκιαδαρέσης, Παύλειες Μελέτες Α΄, Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Πουρνάρα, 2005, σελ.221
Το βιβλίο αποτελεί συλλογή έξι άρθρων, τα οποία αναφέρονται σε θεολογικά θέματα των Πράξεων και των επιστολών του απ. Παύλου.
Η πρώτη μελέτη εξετάζει την παρουσία αναφορών στον απ. Παύλο στην Υμνολογία της Εκκλησίας. Η μελέτη χωρίζεται σε δύο μέρη, μετά την εισαγωγή στο θέμα. Στο πρώτο εξετάζεται η προσωπικότητα, η ζωή και το έργο του Παύλου, όπως αυτά παραδίδονται μέσα από την υμνογραφία. Το δεύτερο, με βάση όσα προαναφέρθηκαν, αφορά την παρουσία εγκωμιαστικών χαρακτηρισμών για τον Παύλο καθώς και τη στάση που οφείλει η εκκλησία και οι πιστοί να έχουν απέναντι σε αυτές τις αναφορές.
Η δεύτερη μελέτη αποτελεί ερμηνευτικό σχόλιο στο Γαλ. 1,8.9, όπου σύμφωνα με το συγγραφέα, το ανάθεμα του Παύλου συνδέεται κι εκφράζει την αξίωση των συγγραφέων να θεωρούνται τα κείμενά τους στέρεα και απαραβίαστα, για το λόγο ότι εξέφραζαν την καινοδιαθηκική πραγματικότητα. Από την άλλη η από μέρους των κοινοτήτων ανταπόκριση στο αίτημα αυτό (Ιω. 21,24) μπορεί να εκτιμηθεί ως το πρώτο στάδιο στη διαδικασία ένταξης των βιβλίων αυτών στον Κανόνα.
Η τρίτη μελέτη αποτελεί ερμηνευτικό σχόλιο στο Πρ. 20,7-12, μια από τις άμεσες αναφορές στην τέλεση της Ευχαριστίας, στο πλαίσιο της οποίας λαμβάνει χώρα η Ανάσταση του νεανία Εύτυχου. Μετά την εισαγωγή και το κείμενο, ο συγγραφέας εξετάζει τη χειρόγραφη παράδοση, τη συνάφεια, τα επιμέρους προβλήματα της περικοπής, όπως π.χ. το χρόνο, το χώρο και το σκηνικό της σύναξης. Στη συνέχεια αναλύει το επεισόδιο με τον Εύτυχο και τη σχέση του με την ευχαριστιακή σύναξη και τέλος, την περικοπή σε σχέση με το θάνατο μελών της πρώτης εκκλησίας.
Η τέταρτη μελέτη ασχολείται με το λόγο του απ. Παύλου στους πρεσβύτερους της Εφέσου (Πράξεις 20, 17-38). Μετά τα εισαγωγικά ο συγγραφέας παρουσιάζει τη δομή, τη θεματολογία και το συσχετισμό του λόγου με το φιλολογικό είδος των Διαθηκών, στη συνέχεια αναφέρεται στην πατρότητα του λόγου και τα βαρύνοντα σημεία του και καταλήγει ότι ο λόγος έχει ιδιαίτερη σημασία για την Εκκλησία γιατί αποτελεί την τελευταία έκφραση αγωνίας για την πορεία της Εκκλησίας στη βασική καμπή της ιστορίας της, τη μετάβαση δηλ. από την αποστολική στη μεταποστολική πραγματικότητα.
Η επόμενη ενότητα του βιβλίου αναλύει το θέμα της όρασης και ακοής στην ανθρωπολογία του Απ. Παύλου. Μετά την εισαγωγή, όπου παρουσιάζονται οι απόψεις του απ. Παύλου για το σώμα και τη λειτουργία του καθώς και οι απόψεις φιλοσόφων και συγγραφέων της αρχαιότητας για τις δύο αισθήσεις, εξετάζονται οι μαρτυρίες του αποστόλου για την όραση και την ακοή στο πλαίσιο των ανθρωπίνων σχέσεων, στη σχέση ανθρώπου και κτίσης, και τέλος στη σχέση Θεού και ανθρώπου.
Η τελευταία ενότητα αναφέρεται στην Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή. Ο συγγραφέας θέτει το ερώτημα εάν πρόκειται για το κύκνειο άσμα και τη Διαθήκη του απ. Παύλου, ερώτημα που προσπαθεί να απαντήσει μέσα από την ανάλυση των επιμέρους αναφορών του κειμένου.