Χρήστος Καρακόλης, Θέματα Ερμηνείας και Θεολογίας της Καινής Διαθήκης, Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Π. Πουρνάρα, 2005, σελ. 325.
Ο τόμος φιλοξενεί έντεκα μελέτες από το χώρο της Καινής Διαθήκης. Ειδικότερα οι μελέτες αναφέρονται στα ευαγγέλια, στις Πράξεις των αποστόλων και τις επιστολές του απ. Παύλου. Παράλληλα θίγονται καίριοι για την επιστήμη της Καινής Διαθήκης τομείς, όπως το Qumran, η Γνώση και οι αποστολικοί Πατέρες. Κοινό πλαίσιο όλων των μελετών είναι η ερμηνεία και η θεολογία της Καινής Διαθήκης.
Η πρώτη μελέτη ασχολείται με το θέμα του θανάτου του Ιωάννη του Βαπτιστή μέσα από την αφηγηματική τεχνική και τη χριστολογία του κατά Μάρκον ευαγγελίου.
Το δεύτερο κείμενο εξετάζει το χειρόγραφο 7Q5 του Qumran, το οποίο όπως δηλώνει η ονομασία του βρέθηκε στο σπήλαιο 7 του αρχαιολογικού χώρου του Qumran και το οποίο ήδη από το 1972 ταυτίστηκε από ορισμένους ειδικούς επιστήμονες με το Μκ. 6,52-53.
Το τρίτο κείμενο αναφέρεται στην παραβολή του ασώτου. Ο συγγραφέας επιχειρεί μια νέα αλληγορική ερμηνεία της παραβολής, σύμφωνα με την οποία η παραβολή αποτυπώνει σε ένα άλλο επίπεδο ερμηνείας ένα σημαντικό τμήμα της ιστορίας της σωτηρίας, ξεκινώντας από τις απαρχές του ανθρώπινου γένους και φθάνοντας μέχρι τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο των Πράξεων.
Η τέταρτη μελέτη παρουσιάζει τη θαυματουργική θεραπεία του παραλυτικού της κολυμβήθρας του Βηθεσδά στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο (5,1-18) και συγκεκριμένα το λόγιο του στίχου 5,14β. Το λόγιο αυτό έχει εξέχουσα θεολογική σημασία καθώς συνδέει αιτιωδώς την κατάσταση της υγείας του ανθρώπου με την αμαρτία.
Η πέμπτη μελέτη του τόμου αναλύει τις θεολογικές και ερμηνευτικές απόψεις του συγγραφέα για τη σχέση Χριστού και «Ελλήνων» στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο.
Η έκτη μελέτη αναφέρεται στον Ιησού ως το Γιαχβέ των παλαιοδιαθηκικών θεοφανειών στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο. Η μελέτη επιχειρεί ένα ουσιαστικό βήμα προς τη συνολική κατανόηση της ιωάννειας αντιλήψεως για τη θεότητα του Ιησού.
Η έβδομη μελέτη είναι μια τοποθέτηση του συγγραφέα επί της θεωρίας του δρος H. Warnecke για την ταύτιση Κεφαλληνίας-Μελίτης (Πρ. 28,1).
Το όγδοο κείμενο αναλύει τα ερμηνευτικά και θεολογικά προβλήματα του Ρωμ. 6,10. Ο συγγραφέας προσπαθεί να συμβάλει στην κατά το δυνατόν σφαιρική κατανόηση του μικρού, αλλά και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντος και δύσκολου αυτού κειμένου, επισημαίνοντας τα ποικίλα προβλήματα που συνδέονται με αυτό και προτείνοντας λύσεις με τελικό σκοπό την αποσαφήνιση της ιδιάζουσας χριστολογικής ορολογίας του.
Η ένατη μελέτη του τόμου εξετάζει τους όρους «σάρξ» και «πνεύμα» στην προς Γαλάτας επιστολή και στο Γνωστικισμό. Συγκεκριμένα εξετάζονται τα αποσπάσματα Γαλ. 3,1-5. 4,6 (στη συνάφειά του) 5,16-26 και 6,7-10 που δίνουν μια σαφή εικόνα για τις περί σαρκός και πνεύματος αντιλήψεις του απ. Παύλου.
Η δέκατη μελέτη ασχολείται με τη σχέση εκκλησίας και κόσμου στην προς Εφεσίους επιστολή βάσει του Εφ. 1,23β και της συνάφειάς του.
Τέλος, η ενδέκατη μελέτη διερευνά τη σημασία της φράσης «συνερχόμενοι επί το αυτό» της επιστολής Βαρνάβα (4,10β). Ο συγγραφέας προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα για το αν πρόκειται για εποικοδομητική ή ευχαριστιακή σύναξη των πιστών, καταλήγοντας στο τελευταίο.
Το βιβλίο κλείνει με πίνακα βιβλικών χωρίων.