Κληρονομία, Τόμος 13, Τεύχος Α΄, Ιανουάριος 1981, σσ. 228
Το Τεύχος αυτό της Κληρονομίας περιλαμβάνει εννέα (9) ενδιαφέρουσες Μελέτες αφιερωμένες στον Μέγα Βασίλειο και Βιβλιογραφικό Δελτίο (κριτική και παρουσίαση βιβλίων).
Ο Αθανάσιος Αγγελόπουλος μελετά τους λόγους που έχουν καθιερώσει τον Μέγα Βασίλειο στη συνείδηση του ελληνικού γένους. Αυτό ερμηνεύεται, σύμφωνα με τον συγγραφέα, από το γεγονός ότι ο Βασίλειος έχει διαμορφώσει ποικιλοτρόπως την πνευματική ζωή, τη δημογραφική και την λαογραφική κληρονομιά του ελληνικού γένους.
Ο J. Comanπαρουσιάζει (γαλλιστί) στοιχεία της ανθρωπολογίας από το έργο του Μεγάλου Βασιλείου. Επικεντρώνει το άρθρο του στο θέμα της δημιουργίας, την σωματική και ψυχική σύνθεση του ανθρώπου καθώς και στη θέωση του ανθρώπου.
Ο Θεόδωρος Ζήσης παρουσιάζει τις επιρροές του Μεγάλου Βασιλείου στον μοναχισμό. Ο Βασίλειος δεν παρουσίασε μόνο πλήθος ασκητικών συγγραμμάτων για τη ζωή των μοναχών, αλλά συνένωσε τις δύο μορφές του μοναχικού βίου, την ερημιτική και την κοινοβιακή.
Ο G. Heckel παρουσιάζει (γερμανιστί) τις επιρροές του Μεγάλου Βασιλείου και την καθιέρωσή του στην αγιογραφία της ευαγγελικής Εκκλησίας.
Ο ιερομόναχος Αθανάσιος Jevticκάνει μια αναλυτική περιγραφή των διαφόρων συγκρούσεων κατά την περίοδο της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου και τον τρόπο με τον οποίο ο Μέγας Βασίλειος βοήθησε σε μια θεολογική αντιμετώπισή τους.
Ο Κωνσταντίνος Καλλίνικος παρουσιάζει τα ιστορικά σημεία που οδήγησαν το σχίσμα στην Αντιόχεια. Στο άρθρο παρουσιάζονται οι προσπάθειες του Μεγάλου Βασιλείου και του Μεγάλου Αθανασίου για την ειρήνευση των διηρημένων και διεσπαρμένων οπαδών της Νικαίας.
Ο Χρίστος Κρικώνης αναλύει της περί παραδόσεως της Εκκλησίας απόψεις του Μεγάλου Βασιλείου. Η θέσις του Βασιλείου είναι ότι κάθε τι το γραπτό ή το προφορικό που παραδόθηκε από τους Αποστόλους, αποτελεί μεν την γραπτή παράδοση της Εκκλησίας αλλά και την άγραφο και προφορική παράδοση της Εκκλησίας.
Ο ConstantineN. Tsirpanlisεξετάζει (αγγλιστί) τη θεολογία του Μεγάλου Βασιλείου περί της πνευματολογίας (DeSpirituSancto) δίδοντας έμφαση στις έννοιες «ομοτιμία, ομοουσία, φύσις και θέωσης».
Τέλος, ο Παναγιώτης Χρήστου κάνει μια προσπάθεια να παρουσιάσει τις θέσεις του Μεγάλου Βασιλείου περί της κοινωνίας των Εκκλησιών. Ο Βασίλειος επιμένει στον θεανθρώπινο χαρακτήρα του, δηλαδή τον Χριστόν ως κεφαλή του οργανισμού και τους πιστούς ως το σώμα του οργανισμού, ενώ συνισταμένη των δύο αυτών είναι η Εκκλησία.
Ακολουθεί σύντομο Βιβλιογραφικό Δελτίο με ενδιαφέροντα βιβλία της εποχής.