Σύνορο, Εικόνα και εικονισμός, τχ. 36 (1965), σσ. 65
Το τεύχος αυτό εκτός του κύριου αφιερώματος στην εικόνα και τον εικονισμό το οποίο αναγγέλει στον τίτλο του περιλαμβάνει και ένα δεύτερο στην μνήμη των Φ. Κόντογλου, Τ.Σ. Έλιοτ, Κλωντέλ και Μπουμπέρ. Όσον αφορά στο κύριο αφιέρωμα έχουμε ως πρώτη η σύντομη ιστορική αναδρομή από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης έως και την εποχή της καθιέρωσης της απεικόνισης των ιερών προσώπων στον χριστιανικό κόσμο, του καθηγητή Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλου με τίτλο «Εικόνα».
Ο εικονολόγος και εικονογράφος Λ. Ουσπένσκι συνεχίζει το αφιέρωμα με το δοκίμιό του (ειδικώς γραμμένο για το Σύνορο) με τίτλο «Σκέψεις για το μέλλον της εικονογραφίας». Σε αυτό ο διαπρεπής καθηγητής διακρίνει την εκλησσιαστική ζωγραφική από τις άλλες μορφές εκκλησιαστικής τέχνης ως προς το ότι ο δογματικός χαρακτήρας της όπως αναδείχθηκε από την Ζ΄ Οικουμενική σύνοδο επιβάλλει την ιδιαίτερη τιμή της στο πλάι του Σταυρού και του Ευαγγελίου πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει π.χ. με την εκκλησιαστική ξυλογλυπτική ή χρυσοκεντιτική. Στην συνέχεια επιχειρηματολογεί υπέρ της χρήσης της «εικονογραφικής τεχνοτροπίας» όπως ονομάζει την βυζαντινή τεχνοτροπία ζωγραφικής από μέρους της ορθόδοξης εκκλησίας σε σχέση με την «τεχνοτροπία καλλιτεχνική ρεαλιστική» όπως αποκλαλεί την δυτική εικονογραφική παράδοση. Το κείμενο δεν διστάζει να αποδώσει μάλιστα σε μια παρακμή την συνύπαρξη μετά τον 18ο αι. των δύο τεχνοτροπιών σε κάποιους ορθόδοξους ναούς.
Ο ζωγράφος Αλ. Κοντόπουλος συνεχίζει με το δοκίμιό του «Η σημασία της ποιητικής εικόνας» στο οποίο εξετάζει την αισθητική λειτουργία της Εικόνας και την θεωρεί ως εναρμονισμένη με την πιο υψηλή ποιητική δημιουργική ανάγκη του ανθρώπου.
Ο Χρ. Γιανναράς υπογράφει το τελευταίο δοκίμιο του αφιερώματος στην εικόνα στο οποίο ταυτίζει την άρνηση της εικόνας (του προσώπου), τους εικονοκλάστες, με τον ευσεβισμό και την συντηριτικότητα στον χριστιανισμό.
Τέσσερα ποιήματα του Ε. Μάινα και ένα του Μ. Μουντέ διακρίνουν το πρώτο μέρος του περιοδικού το αφιερωμένο στην εικόνα από το δεύτερο μέρος το αφιερωμένο στην μνήμη σπουδαίων πνευματικών ανθρώπων. Ο Παπατσώνης αφιερώνει ένα κείμενό του στην ποίηση του Τ. Σ. Έλιοτ. Ο Ν. Καρούζος στην συνέχεια γράφει με αφορμή την κοίμηση του Φ. Κόντογλου το κείμενό του «Φ. Κόντογλου: ο ριζορθόδοξος» θεωρώντας πως ότι έκανε ο μεγάλος δημιουργός, συγγραφή, εικονογραφία, ποίηση κλπ. Φύτρωνε από την μεγάλη ρίζα που είχε μέσα του, την ορθοδοξία. Ο Γ. Θεοτοκάς στην συνέχεια γράφει για τον ποιητή Κλωντέλ και ο PeterLeviS. J. Για τον Έλιοτ το κείμενο «Ο θάνατος των ποιητών: μνήμη του Τ.Σ. Έλιοτ.
Ο Δ. Σταθόπουλος κάνει μια πολύ σύντομη αναφορά στον MartinBuber (Μπούμπερ), τον Ιουδαίο φιλόσοφο, θρησκειολόγο και κοινωνιολόγο.
Το τεύχος συμπληρώνουν τα αποσπάσματα από το βιβλίο του Βιργκίλ Γκεοργκίου «Από την εικοστή Πέμπτη ώρα στην ώρα της αιωνιότητος» και τα διηγήματα «Χρωματική Διαδρομή» της Καίτης Χιωτέλλη και «Γη» της Ν. Δ. Δημητριάδου.
Το τεύχος κλείνουν η στήλη Σχόλια στην επικαιρότητα και δύο βιβλιοκρισίες.