Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τόμ. 16, Ιανουάριος – Ιούνιος 1997, έτ. 26, σσ. 94
Το τεύχος Ιανουαρίου – Ιουνίου 1997 του Δελτίου Βιβλικών Μελετών περιέχει πέντε (5) άρθρα.
Η Α. Τσορτού παρουσιάζει το περιεχόμενο εργασίας της σχετικά με τη σωτηριολογία του κοπτικού χειρογράφου του NagHammadiΤρίμορφη Πρωτέννοια και την τυχόν συγγένειά της με τον Πρόλογο του Δ΄ ευαγγελίου. Η συγγραφέας αναλύει την γνωστική έννοια της Πρωτέννοιας και της τριμορφίας της και την σημασία της τελευταίας για την γνωστική σημασία της σωτηρίας. Στη συνέχεια εξηγεί τα πέντε στάδια της σωτηρίας του γνωστικού και, τέλος, ερευνά τη νόημα του χριστολογικού χωρίου της Τρίμορφης Πρωτέννοιας και τη σχέση του με την ιωάννεια σωτηριολογία.
Ο J. Charlesworthπροσπαθεί να εντοπίσει τους τρόπους με τους οποίους είναι δυνατόν να διακριθεί αν ο Ιησούς γνώρισε και πιθανώς επηρεάστηκε από κάποιες ιδέες των Εσσαίων που περιλαμβάνονται στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης. Στο πλαίσιο αυτό κάνει αναφορά στις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ του Ιησού και των Εσσαίων και στον Ιουδαϊσμό του Ιησού κάτω από το φως των Χειρογράφων. Τέλος, εξετάζει την ακατανόητη ρήση του Ιησού στο παράλληλο χωρίο Λουκ. 12, 7 και Ματθ. 10, 30, αναφερόμενος και στο Δαμασκηνό Χειρόγραφο, προκειμένου να ερευνήσει την τυχόν σχέση του Ιησού με τους Εσσαίους.
Ο Σ. Αγουρίδης παρουσιάζει τον τόμο που επιμελήθηκε ο Gr. Stantonμετίτλο The Interpretation of Matthew, 2nd edition, T. & T. Clark, Edinburg 1995. Ο τόμος αποτελεί μια νέα έκδοση αντιπροσωπευτικών μελετών της εποχής του ως προς την ερμηνεία του κατά Ματθαίον ευαγγελίου. Ο συγγραφέας του άρθρου λαμβάνοντας αφορμή από το εισαγωγικό κείμενο του Stanton, οποίος σε αυτό κάνει παρατηρήσεις ή εκφράζει επιφυλάξεις για τις απόψεις που περιέχουν οι μελέτες του τόμου, προχωρεί σε μια σύντομη, αλλά περιεκτική παρουσίαση των βασικότερων σημείων και απόψεων που παρουσιάζονται στις εννέα μελέτες σημαντικών βιβλικών επιστημόνων που περιέχει ο τόμος.
Ο G. Kortingαναλύει τη δυναμική δομή της επιστολής Α΄ Ιω. και αναδεικνύει τις αλλαγές που υπάρχουν ανάμεσα στη σχέση των διαφόρων προσώπων αναμεταξύ τους. Έτσι, στο πρώτο μέρος της επιστολής (1,1-2,17) τη κεντρική θέση έχει ο Ιησούς, στο δεύτερο (2,18-3,24) οι άνθρωποι και στο τρίτο και τελευταίο (κεφ. 4-5) το άγ. Πνεύμα.
Ο G. Kortingδιερευνά το ενδεχόμενο της ανάπτυξης του Δ΄ ευαγγελίου ως ένα δράμα, εξ απόψεως λογοτεχνικής δομής, και τις σχέσεις και επιδράσεις του ευαγγελίου με την αρχαιοελληνικά δράματα και τραγωδίες. Ο συγγραφέας του άρθρου υποστηρίζει ότι το δράμα του συγκεκριμένου ευαγγελίου εξελίσσεται σε τρία διαδοχικά δράματα, που κάθε ένα από αυτά αποτελείται από πέντε πράξεις και αναλύεί τη δομή του μέσα από αυτή την προοπτική.
Στη συνέχεια ακολουθούν βιβλιοκρισίες του Χ. Καρακόλη για το βιβλίο Johannesstudien, των Ο. Hofius και H.-C. Kammler, Tubingen1960 και του Σ. Αγουρίδη για τα βιβλία TheSermonontheMount, AnExegeticalCommentary του G. Strecker, Matthew: Structure, Christology, Kindom, του J.D. Kingsbury, London 1975, Σολομών, ο Βασιλιάς των Γυναικών, του C. Rappe, μτφρ., Αθνήνα 1996, Ο Άνθρωπος που έγινε Θεός, του Ζ. Μεσαντιέ, μτφρ. Αθήνα 1995, και, τέλος, Η Οικογένεια ως μονάδα εργασίας του λαού της Παλαιάς Διαθήκης, (Κοινωνιολογική έρευνα, Εργασία με Σχέσεις Αλληλεγγύης Οικογενειακού Τύπου), Αθήνα 1997 του Π. Σινόπουλου.