Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τόμ. 17, Ιανουάριος – Ιούνιος 1998, έτ. 27, σσ. 128
Το τεύχος Ιανουαρίου – Ιουνίου 1998 του Δελτίου Βιβλικών Μελετών περιέχει έξι (6) άρθρα.
Ο Σ. Αγουρίδης εξετάζει το ζήτημα της κλήσης των δώδεκα αποστόλων, των ονομάτων, της αποστολής, καθώς και των τρομερών δυσκολιών που θα συναντήσει το ιεραποστολικό έργο τους, όπως εμφανίζεται στο κεφάλαιο 10 του κατά Ματθαίον ευαγγελίου. Στο πλαίσιο αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει τη θεματολογία του κεφαλαίου και τα βαθύτερα προβλήματα της Εκκλησίας του Ματθαίου που κατέστησαν επιτακτική τη συγγραφή του και την τοποθέτησή του στη συγκεκριμένη συνάφεια του ευαγγελίου.
Ο Δ. Καϊμάκης ασχολείται με ορισμένα μεταφραστικά προβλήματα του κειμένου των Ο΄ στη νέα ελληνική γλώσσα και παρουσιάζει τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το περιεχόμενο και τη γλώσσα του κειμένου και τα δεδομένα που καθιστούν τη μετάφρασή του ιδιαίτερα δύσκολη. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει στα προβλήματα που προκύπτουν από την όψη του ρήματος και τη χρήση του απαρεμφάτου και της μετοχής.
Ο Ι. Καραβιδόπουλος παρουσιάζει ορισμένες νέες κατευθύνσεις και τάσεις της Βιβλικής Ερμηνευτικής που παρατηρούνται από τη δεκαετία του ’70 και εξής. Αυτές που παρουσιάζονται εδώ, είναι αυτές που δημιουργήθηκαν κυρίως από φιλελεύθερους βιβλικούς θεολόγους ως αποτέλεσμα της κριτικής που άσκησαν προς την δεσπόζουσα ιστορικο-κριτική μέθοδο. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται αναφορά στη ρητορική ανάλυση των βιβλικών κειμένων, την αφηγηματική ανάλυση – αφηγηματολογία, τη μέθοδο της ανταπόκρισης του αναγνώστη και, τέλος, τη μέθοδο της αποδόμησης ή αποδομισμό. Στο τέλος του άρθρου ο συγγραφέας πραγματοποιεί μια σύντομη γενική αποτίμηση των νεότερων μετα-στρουκτουραλιστικών ερμηνευτικών τάσεων.
Ο Δ. Αρκάδας αναφέρεται στην προβληματολογία της εσχατολογίας του κατά Ιωάννην ευαγγελίου και τα επίπεδα μέσα από τα οποία αυτή αναπτύσσεται. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται αρχικά λόγος για την ιστορική εκδοχή και τη μεταϊστορική προοπτική της ιωάννειας εσχατολογίας και για το νέο εσχατολογικό κέντρο, μέσα στο οποίο ο πιστός ζει το μερικό και αναμένει το καθολικό –κατάσταση «αρραβώνα». Ο συγγραφέας προσπαθεί να ανιχνεύσει αυτή την «λειτουργική εσχατολογία» και το λειτουργικό χαρακτήρα του κατά Ιωάννην ευαγγελίου, όπως παρουσιάζονται στα εσχατολογικά γεγονότα της δευτέρας Παρουσίας, της ανάστασης και αιώνιας ζωής, καθώς και της κρίση.
Το κείμενο του T. Dune αποτελεί τα «συμπεράσματα» μια ευρύτερης μελέτης του πάνω στο Ρωμ. 15,19.
Ο Γ. Ρηγόπουλος προσεγγίζοντας ερμηνευτικά το Ιω. 12, 20-26, προχωρεί στην διερεύνηση των σχέσεων μεταξύ Ιησού και «Ελλήνων». Στο πλαίσιο αυτό αρχικά εξετάζει την έννοια και τη χρήση του όρου «Έλλην» στην Π.Δ. (Ο΄) και την Κ.Δ. και παρουσιάζει τις απόψεις Πατέρων και νεώτερων ερμηνευτών για το ποιους υπονοεί ως «Έλληνες» ο Δ΄ ευαγγελιστής στο Ιω. 12, 20. Στη συνέχεια ο συγγραφέας στρέφει το ενδιαφέρον του στην απάντηση του Ιησού προκειμένου να κατανοηθεί η έννοια του όρου και η σημασία της στάσης του Ιησού απέναντι στους «Έλληνες». Το άρθρο συνεχίζεται στο ΔΒΜ, τόμ. 18, Ιαν. – Ιούν. 1999, έτ. 28, σσ. 40-52.
Στη συνέχεια ακολουθούν βιβλιοκρισίες των Χρ. Καρακόλη, Σ. Αγουρίδη και Ι. Καραβιδόπουλου.