Καθ’ οδόν, Θεολογία σήμερα, τχ. 13 (1997), σσ. 183.
Το 13ο τεύχος του περιοδικού αποτελεί ένα κριτικό προβληματισμό για το είδος και το περιεχόμενο της σύγχρονης θεολογίας που παράγεται σήμερα στην Ελλάδα, καθώς και μια πρόσκληση για διάλογο πάνω στο ρόλο της θεολογίας σήμερα. Προτάσσεται ένα σύντομο προλογικό σημείωμα του Μ. Κωνσταντίνου σχετικά με το αφιέρωμα και τους λόγους που οδήγησαν στη συγγραφή του και ακολουθούν 15 κείμενα.
Ο Ν. Ζαχαρόπουλος παρουσιάζει μια σύντομη σε έκταση και βάθος εικόνα του φαινομένου της θεολογίας και της ιστορίας της από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού μέχρι σήμερα.
Ο Ι. Πέτρου παρουσιάζει μέσα από μια σειρά παραδειγμάτων τις αλλαγές στην ορολογία και τον τρόπο ανάλυσης που παρατηρήθηκαν στη θεολογία κάθε εποχής και τονίζει την ανάγκη για αλλαγή της προοπτικής της σύγχρονης θεολογίας.
Ο Α. Βλέτσης, ακολουθώντας τις απόψεις του H. Kung, πραγματοποιεί μια συνοπτική αναφορά στη δημιουργία, την εξέλιξη και την εφαρμογή των όρων «παράδειγμα» και «αλλαγή παραδείγματος» στη θεολογία.
Ο Χ. Σταμούλης διαπραγματεύεται το ζήτημα της πίστης, της στάσης ζωής και της θέσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα στην σύγχρονη εκκοσμικευμένη κοινωνία, παρουσιάζοντας διάφορες θεολογικές τάσεις που αναπτύχθηκαν στο εσωτερικό της.
Ο I. Briaαναφέρεται στην πληθώρα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η σύγχρονη ορθόδοξη θεολογία και σκέψη και θέτει το επείγον αίτημα της επανάκτησης της πρωταρχικής αποστολής της.
Ο K. M. G. Kondothraπροσφέρει μια θεώρηση των πιο ορατών ιδεών και των λιγότερο ορατών αντιλήψεων που κατευθύνουν τη θεολογική εκπαίδευση στην Ανατολική παράδοση εν γένει.
Ο J. Moltmann αναφέρεται στην ανάγκη της ανάδειξης του ρόλου της θεο-λογίας ως λειτουργίας της Βασιλείας του Θεού, ως δημόσιας υπενθύμισης του Θεού προσπαθώντας να απαντήσει στο ερώτημα αν η θεολογία ανήκει σεένα σύγχρονο πανεπιστήμιο.
Στο 8ο κείμενο του GottfriedOrth, ο συγγραφέας, ορμώμενος από την πολυπολιτισμική πραγματικότητα του περιβάλλοντός του, και με άξονες τη μνήμη, τη μετάνοια και την ανοιχτότητα, πραγματεύεται τη διαλογικότητα ως τρόπο ζωής και στοχασμού για την Εκκλησία και τη θεολογία.
Στο 9ο κείμενο, ο FrançoisBoespflug αναφέρεται στη νέα ισορροπία που δημιουργούν οι διάφορες θρησκείες στη Γαλλία, τον ‘πολυμοντερνισμό’ ή αλλιώς την ‘τρίτη εκκοσμίκευση’, στη θέση της θρησκείας στο δημόσιο χώρο και την ιστορία των θρησκειών στο Πανεπιστήμιο της Γαλλίας και στο Στρασβούργο.
Ο Σταμάτης Σακελλίων στο επόμενο κείμενο θίγει το θέμα της άσκησης εξουσίας από τη θεολογία και της εφαρμογής από μέρους της κατασταλτικών μηχανισμών.
Στο 11ο κείμενο ο Χρήστος Τσιρώνης κάνει λόγο για την ‘επιστροφή’ του Θεού κατά τον εικοστό αιώνα η οποία, όμως, λαμβάνει χώρα με τις μορφές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και ενός συμφύρματος εθνικισμού και φονταμενταλισμού που έχουν στενή σχέση μεταξύ τους.
Στο 12ο κείμενο ο Ν. Μπουγάτσος ασχολείται με τη διαφορά μεταξύ του δέοντος και της πραγματικότητας στη θεολογία και την Εκκλησία.
Στο 13ο κείμενο ο Γεώργιος Α. Τσανανάς φέρνει στο φως παραδείγματα διάψευσης και ματαίωσης των ελπίδων των χριστιανών μέσα στην ιστορία και επιχειρεί την ερμηνεία τους.
Στο 14ο ο Μάριος Μπέγζος παρουσιάζει την ανάληψη της ιστορικής ευθύνης ως αντίδοτο του αισθήματος της προσωπικής ενοχής.
Στο 15ο κείμενο η Κατερίνα Καρκαλά-Ζορμπά με αφορμή το ρόλο των μυροφόρων γυναικών, αναφέρεται στην ειρηνική συμβίωση των γυναικών με το ανδρικό φύλο στην ελληνορθόδοξη κοινωνία.
Το τεύχος ολοκληρώνεται με τη στήλη «επικαιρότητα» που φιλοξενεί το θέμα της Β’ Οικουμενικής Συνέλευσης των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών.