Κληρονομία, τόμ. 1, τεύχ. Β’, Ιούλιος 1969, σσ. 431
Το δεύτερο τεύχος του Περιοδικού Κληρονομία, του Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών (Θεσσαλονίκη), περιλαμβάνει οκτώ (8) Μελέτες, Βιβλιοκρισίες και Χρονικά.
Ο W. Schneemelcher, παρουσιάζει (γερμανιστί) τις ορθόδοξες και ευαγγελικές απόψεις για την πατερική παράδοση, μέσα από τις επιστολές λουθηρανών θεολόγων της Τυβίγγης και του Πατριάρχου Κων/λεως Ιερεμίου Β’. Η Ορθόδοξη διδασκαλία βλέπει ότι η πατερική Παράδοση δεν αποτελεί ιστορική κληρονομιά του παρελθόντος αλλά τμήμα της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος ενεργών εν τη Εκκλησία. Στην λουθηρανή Μεταρρύθμιση το πρόβλημα της Παράδοσης βασίζεται στην προσπάθεια αντιμετώπισης της νόθας παράδοσης της ρωμαϊκής Εκκλησίας της εποχής.
Ο Γ. Μαντζαρίδης εξετάζει τις ηθικές διαστάσεις του τριαδικού δόγματος. Το δόγμα αυτό αποτελεί, πέρα από μία δογματική διδασκαλία, αποτελεί και τον σκοπό και την οντολογική σημασία για τη ζωή των πιστών. Με την εν Χριστώ ζωή οι πιστοί καλούνται να αγγίξουν ηθικά και να γευθούν στη ζωή τους το μυστήριο της αγαπητικής σχέσης των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος.
Ο Βασ. Ψευτογκάς ερευνά τη γνησιότητα σχετικού αποσπάσματος «περί πίστεως» του Μελίτωνος. Μετά από μια επισταμένη φιλολογική παρουσίαση του κειμένου καταλήγει ότι το απόσπασμα αυτό δεν ανήκει στον Ειρηναίο αλλά μέρος ολοκληρομένου έργου «περί της χριστολογικής πίστης» του Μελίτωνος.
Ο Δημ. Τσάμης προσπαθεί να ερευνήσει την περί μεσότητος διδασκαλία των καππαδόκων Πατέρων, και μάλιστα του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, την οποία παρέλαβαν εκ της θύραθεν φιλοσοφίας. Στην χριστιανική αντίληψη περί της μεσότητος ή του μέτρου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της θεολογίας της Εκκλησίας και της καθόλου ζωής του Χριστιανισμού.
Ο Θ. Ζήσης κάνει μια εκτενή μελέτη του θεσμού του γάμου με βάση τα σχετικά κείμενα του ιερού Χρυσοστόμου. Εξετάζει τους σκοπούς του γάμου και το γάμο σε σχέση με την παρθενία.
Ο Ευ. Χρυσός ερευνά (γερμανιστί) τα έργα του Επισκόπου Ερμιανής Φακούνδου, ένας από τους σπουδαιότερους αφρικανούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς του στ’ αιώνα, ο οποίος υπήρξε πολέμιος της εκκλησιαστικής πολιτικής του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Μέσα από την μελέτη των έργων καταδεικνύεται η πίστις στην αυθεντία των οικουμενικών και άλλων συνόδων και αναγνώριζε άλλες εκκλησιαστικές αυθεντίες μόνον εάν τηρούσαν την διδασκαλία εκείνων.
Ο Βασ. Τατάκης μελετά τη ζωή και το έργο του ησυχαστή Νικηφόρου (13ος αι.), ο οποίος θεωρείται ως ο συνεχιστής της ασκητικής «ησυχίας» από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες αλλά και ο προκάτοχος του ησυχασμού του αγίου Γρηγορίου Παλαμά (14ος αιώνας).
Ο Παν. Χρήστου συνεχίζει τη μελέτη περί των ησυχαστών εξετάζοντας την ιδιαιτερότητα των εξ Ιωαννίνων ησυχαστών, οι οποίοι συνδέουν τον ησυχασμό με τις ανθρωπιστικές σπουδές.
Ακολουθούν πλούσιες βιβλιοκριτικές σε ελληνικά και ξένα θεολογικά βιβλία καθώς και το χρονικό για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα θεολογικά δρώμενα της εποχής στην Ελλάδα.