Κληρονομία, Τόμ. 3, Τεύχος Β’, Ιούλιος 1971, σσ. 439
Το Τεύχος αυτό περιλαμβάνει δέκα (10) Μελέτες, Βιβλιοκριτικές και τα Χρονικά της εποχής.
Ο π. Αθανάσιος Γιέβτιτς κάνει μια εκτενή αναφορά στην εκκλησιολογία του αγίου Ειρηναίου Λυώνος σε σχέση με την ευχαριστία και την ορθοδοξία. Αναλύει τις δομές εκείνες που συγκροτούν την ενότητα της Εκκλησίας, του χθες και του σήμερα, και θέτει τα όρια ενός ουσιαστικού διαλόγου για την ενότητα των Χριστιανών.
Ο Θ. Ζήσης μελετά την διδασκαλία του Θεοδώρου Μοψουεστίας για την περί αρχεγόνου κατάσταση του ανθρώπου. Εξετάζοντας παράλληλα κείμενα του ιερού Χρυσοστόμου καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Θεόδωρος ενδιαφέρεται περισσότερο για την παρούσα κατάσταση της θνητότητας και της παροδικότητας του ανθρώπου και λιγότερο για τον Παράδεισο, όπως αυτό προκύπτει από κείμενα του Χρυσοστόμου.
Ο Ε. Χρυσός προσπαθεί να ταξινομήσει τη δαιδαλώδη θεματολογία των συνεδριών της τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος.
OR. Schiffer μελετά (γερμανιστί) την λατινική παράδοση για το διάταγμα περί της «ορθής πίστης» του Ιουλίου 551, με το οποίο ο Ιουστινιανός υπερασπίσθηκε τις θεολογικές απόψεις Περί των Τριών Κεφαλαίων και προκατέλαβε τις αποφάσεις της πέμπτης Οικουμενικής Συνόδου. Η μελέτη αυτή αναδεικνύει και σχετικά προβλήματα των χειρογράφων πάνω στα οποία στηρίχθηκε για την ανάλυση του εν λόγω κειμένου.
OH. Magoulias εξετάζει ένα ενδιαφέρον θέμα για τα όσα μας παραδίδονται από τους βίους των αγίων για την οργάνωση του ναυτικού εμπορίου στο βυζάντιο κατά τον 6ο και 7ο αιώνα. Τα αγιογραφικά κείμενα μας παραδίδουν μια σημαντική εικόνα του εν λόγω εμπορίου στη Μεσόγειο με ποικιλία αγαθών (αρώματα, δέρματα, μέταλλα κ.λπ.). Παράλληλα μας ενημερώνουν για την κοινωνική και εκκλησιαστική κατάσταση της ίδιας εποχής.
Η Χ. Μαυροπούλου-Τσιούμη προσπαθεί να χρονολογήσει σχετική αρχαιολογική βυζαντινή επιγραφή, η οποία βρέθηκε στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Βέροια και τώρα βρίσκετε στο αρχαιολογικό μουσείο της ίδιας περιοχής. Με τα δεδομένα που καταθέτει η συγγραφέας η επιγραφή μπορεί να χρονολογηθεί στα μέσα του 13ου αιώνα.
Ο Κ. Mitsakisαναλύει (αγγλιστί) τη γνησιότητα του στιχουργήματος με τους χαιρετισμούς στη Θεοτόκο του Ιωάννη Πλουσιαδηνού, Μητροπολίτου Μεθώνης (1429-1500). Από την ανάλυση αποδεικνύεται ότι το όλο στιχούργημα δεν είναι έργο πρωτότυπο αλλά έχει συγκροτηθεί από κείμνα της βυζαντινής υμνογραφίας.
Ο Α. Ταχιάος εξετάζει τη σημασία της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, σύμφωνα με τον Σλαβικό Κώδικα Χελανδαρίου 280, για τους σλαβικούς λαούς της Βαλκανικής.
Ακολουθεί διάλογος-συζήτησης μεταξύ των Παν. Μπούμη και Ε. Χρυσού «περί των εξωκατακοι(η)λών αρχόντων δηλ. των βασιλικών αξιωματούχουν, οι οποίοι εργάζονται ‘έξω’ της βασιλικής Αυλής.
Τέλος γίνεται μια βιβλιοκριτική 13 σημαντικών βιβλίων καθώς και στα Χρονικά γίνεται αναφορά στο νέο καθεστώς της Ορθοδόξου Αρχιεπισκοπής στη Γαλλία και στο 20ο Διεθνές Συνέδριο των Παλαιοκαθολικών.