Την άνοιξη του 1964 εκδόθηκε αυτό το τεύχος του περιοδικού Σύνορο, ως συνέχεια της Σκαπάνης που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1961 και αφού εξέδωσε 28 τεύχη σταμάτησε τον Δεκέμβριο του 1963. Η συντακτική επιτροπή της νέας έκδοσης αρίθμησε τα τεύχη της σε συνέχεια με τα τεύχη της παλαιότερης θέλοντας να φανερωθεί η οργανική συνέχεια που υπήρξε σε αυτήν την δεύτερη προσπάθεια. Η τρίμηνη αυτή έκδοση, σημάδεψε βαθιά τον θεολογικό λόγο του 20ου αιώνα, όντας βήμα έκφρασης των κυριότερων εκπροσώπων του σημαντικού ρεύματος το οποίο γνωρίζουμε ως «θεολογία του ’60»
Στο τεύχος προτάσσεται ένα «δοκίμιο προοιμιακό ή περί του λιμού της πράξης» του αρχισυντάκτη του περιοδικού Χρήστου Γιανναρά, ο οποίος στιγματίζει ένα διαχρονικό πρόβλημα στον χώρο των εντύπων. Την ανούσια γραφή, η οποία δεν δημιουργεί σχέση με τον αναγνώστη της και δεν κοινωνεί μαζί του στο ουσιώδες και πραγματικό των αναγκών της ύπαρξης του αλλά δικαιώνει την ανάγκη για επιβράβευση της τεχνικής ικανότητας ως προς τον χειρισμό της γραφίδας του συγγραφέα της. Το κείμενο εκφράζει τον λιμό για αληθινό λόγο,– κενό που εν πολλοίς κάλυψε η έκδοση του Συνόρου- μέσα στην πλεονάζουσα έντεχνη φλυαρία που κατέκλυζε τα έντυπα των αρχών της δεκαετίας του ’60.
Ακολουθεί ένα δοκίμιο του MartinJordan με τον τίτλο «σκέψεις περί του πνεύματος της Ορθοδοξίας» όπου ο συγγραφέας αναζητεί την αληθινή παρουσία της κυρίως α) στην λατρευτική της πράξη, χώρο έκφρασης των αληθειών της και β) στην αυθεντία του λαού ο οποίος πεπαιδευμένος από το εκκλησιαστικό βίωμα αποτελεί το κριτήριό της.
Με τίτλο «Μυθολογούντες περί τα σύγχρονα» ο Σπ. Δ. Κυριαζόπουλος σκαρώνει ένα φιλοσοφικό δοκίμιο λογοτεχνικού ύφους πάνω στην ανάγκη αναμέτρησης των ανθρώπων με την πραγματικότητα, ενώ ο PierreTeilharddeChardin στο δοκίμιό του με τον τίτλο «Το νόημα της ανθρώπινης προσπάθειας» αναπτύσσει με συμβολική γλώσσα τους όρους της νίκης επί του θανάτου με την συμμετοχή στην κοινοτική λατρευτική ζωή της εκκλησίας και την υπέρβαση της ατομικότητας.
Τα δοκίμια του τεύχους συμπληρώνει μια μελέτη του Λεωνίδα Ουσπένσκι (LeonidOuspenski), σε μετάφραση Κ. Ξυνόπουλου με τον τίτλο «Οι πασχαλινές ορθόδοξες εικόνες» όπου ο μεγάλος αγιογράφος και θεωρητικός της ορθόδοξης εικονογραφίας αναλύει τις δύο σημαντικότερες απεικονίσεις της Ανάστασης, την Κάθοδο του Ιησού στον Άδη και την εικόνα των Αγίων γυναικών (μυροφόρων) πρό του μνημείου.
Στο β΄ μέρος του τεύχους δημοσιεύονται τα διηγήματα της Καίτης Χιωτέλλη «Αποσκευές», της Έλλης Αιγαίου «Το νερό στο χτήμα» και του Ν. Δ. Δημητριάδου «Ο Αμερικάνος».
Το τρίτο μέρος του τεύχους αφιερώνεται στην ποίηση με δημοσίευση αποσπάσματος του κοντακίου του Ρωμανού του Μελωδού «εις το Πάθος», του «Ύμνου της Ελπίδας» του CharlesPéguy, της «Γεωμετρίας της Αγάπης» του Δημ. Λ. Σταθόπουλου, έξη πεντάστιχων του Ι. Μάινα και «της Εγέρσεως» του Νίκου Δ. Τριανταφυλλόπουλου.
Το τεύχος κλείνει η μόνιμη ενημερωτική στήλη «Επίκαιρα» που το κύριο μέρος της είναι αφιερωμένο στην έκδοση του Συνόρου.