Σύνορο, Το ανθρώπινο σώμα από ορθόδοξη σκοπιά, τχ. 33 (1965), σσ. 86
Δύο δοκίμια αφιερώνει το τεύχος αυτό του συνόρου στην αντιμετώπιση του ανθρώπινου σώματος από την ορθοδοξία. Το πρώτο είναι του TimothyWare (του μετέπειτα επισκόπου Διοκλείας Κάλλιστου) και σε αυτό υπογραμμίζεται η κατάφαση του χριστιανισμού στο υλικό μέρος του ανθρώπου μέσω της δόξας – μεταμόρφωσής του στα πρότυπα της μεταμόρφωσης του Χριστού στο Θαβώρ. Η Δόξα του σώματος που παρουσιάζεται με πλήθος αναφορών διαχρονικά σε κείμενα, κυρίως ασκητικά, υπογραμμίζει εκτός της κατάφασης στο ανθρώπινο σώμα και την εισβολή των εσχάτων στον παρόντα χρόνο. Ο Wareυπο το φώς της Μεταμόρφωσης του Χριστού, εξετάζοντας την Παύλεια αλλά και την Παλαμική θεολογία διακρίνει ανάμεσα στην διαρχική (υλική και πνευματική) αρχαιοελληνική αντιμετώπιση του ανθρώπου και την μονιστική (πνευματουλική ενότητα) αντιμετώπισή του από τον χριστιανισμό. Η εσχατολογική φανέρωση της μεταμόρφωσης στο δοκίμιο αντιμετωπίζεται ως απόδειξη της μελλοντικής ανάστασης και δόξας του όλου ανθρώπου αλλά και του συνόλου της κτίσης.
Στο δεύτερο δοκίμιο ο Απ. Αλεξανδρίδης επιχειρεί την ανατροπή της διαδεδομένης και στους χριστιανικούς κύκλους κακοδοξίας περί «κακού» σώματος και αθάνατης ψυχής με όπλο την Παλαμική θεολογία όπως αυτή φανερώθηκε κατά την περίοδο της ησυχαστικής έριδας. Στο πλαίσιο αυτό καταγράφει και παρουσιάζει αποσπάσματα κειμένων του αγ. Γρηγορίου του Παλαμά από τα οποία προκύπτει η χριστιανική αντιμετώπιση του ανθρώπινου σώματος ως «φύσει καλού» και «ναού του αγ. Πνεύματος» η οποία επιβάλλει την ιερότητα στην αντιμετώπισή του και αποβάλλει κάθε πρακτική υποτίμησής του.
Στο τεύχος 33 του Συνόρου δημοσιεύεται ακόμη ένα ενδιαφέρον δοκίμιο του Κ. Ν. Κακούρη σχετικά με την σχέση ελληνισμού και χριστιανισμού με τον τίτλο Δυσκολίες έλληνος ορθοδόξου ή ελληνικό πνεύμα και χριστιανική αλήθεια. Στο τεύχος αυτό δημοσιεύονται και δύο κείμενα αφιερωμένα στην κοίμηση δύο προσωπικοτήτων, του ορθόδοξου φιλοσόφου Λέοντα Ζάντερ, μαθητή του π. Σεργίου Μπουλγκάγκωφ και το δεύτερο στον μεγάλο ποιητή Τ. Σ. Έλιοτ του οποίου δημοσιεύεται και απόσπασμα από το δοκίμιό του με τον τίτλο «Η ιδέα μιας χριστιανικής κοινωνίας». Το πρώτο κείμενο υπογράφει ο Δ. Γ. Κουρτέσης ενώ το δεύτερο ο Τάσος Ρωμανός.
Το λογοτεχνικό τμήμα του τεύχους καλύπτεται από την δημοσίευση ενός ποιήματος του Έλιοτ για τον Συμεών τον νέο Θεολόγο και από τον ενταγμένο στην συνάφεια του αφιερώματος στο ανθρώπινο σώμα έβδομο λόγο του αγίου Συμεών σε απόδοση του σπουδαίου ποιητή Ν.Δ. Καρούζου. Ακολουθεί η δημοσίευση του «Ύμνου προς τον Θεόν» του αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, το διήγημα του Σώτου Χονδρόπουλου «Το παλιό τραγούδι» και το κείμενο του Χ. Γιανναρά από την «Άσκηση σε δώδεκα διηγήματα» με τον τίτλο «Οδυσσέας».
Το λογοτέχνημα της Ελένης Βαμβουνέλη «17η Ιανουαρίου και τα παιδιά» κλείνει το τεύχος.
Στα «Επίκαιρα», την μόνιμη στήλη του περιοδικού βρίσκουμε αναφορά του Χ. Γιανναρά στην είσοδο της έκδοσης του Συνόρου στον δεύτερο χρόνο της, σημειώματα για το βιβλίο και νεκρολογίες του Γ. Σωτηρίου, του θεμελιωτή της βυζαντινής αρχαιολογίας στην Ελλάδα και της λαογράφου και ζωγράφου Αγγελικής Χατζημιχάλη.