Σύνορο, Έρως και Γάμος, τχ. 34 (1965), σσ. 85 (85-170)
Το αφιέρωμα στον έρωτα και τον γάμο του Συνόρου ανοίγει το δοκίμιο του Τ. Ζαννή με τον τίτλο «Το μυστήριον τούτο μέγα εστι: σχόλιο στην ιερολογία του γάμου». Όπως δηλώνεται και στον τίτλο του δοκιμίου γίνεται μια ιστορική παρουσίαση της ιερολογίας και μια βήμα προς βήμα ερμηνεία της με οδηγό το ευχολόγιο. Στην συνέχεια του αφιερώματος έρχεται ένα σημείωμα - ελεύθερος σχολιασμός του ποιητή Ν.Δ. Καρούζου στο Εφεσίους ε΄ 20-33. Στο ποιητικό του σημείωμα ο Καρούζος προτείνει το «πνευματικώς ακούειν» για την προσέγγιση υψηλών εννοιών όπως στο κείμενο του Παύλου στο οποίο πρωταγωνιστούν η αγάπη και η θυσία αλλά και στην υψηλή τέχνη όπως π.χ. στο έργο του Bach.
Ο Δ. Χίος μας δίνει το τρίτο δοκίμιο «Το μυστήριον του ανδρός και της γυναικός», μια ερμηνεία με βάση την βιβλική και πατερική θεολογία στο πρόβλημα της διαίρεσης της ανθρωπότητας σε φύλα. Ο Χίος διαπιστώνει την διαίρεση ως προϋπόθεση ελευθερίας για το ανθρώπινο όν το οποίο ελεύθερα αναπτύσει σχέση με το άλλο φύλο και με τον ίδιο τον Θεό αλλά και βλέπει την αγάπη του άνδρα προς την γυναίκα ως εικόνα της αγαπητικής σχέσης του δημιουργού Θεού με την ανθρωπότητα.
Το τέταρτο δοκίμιο « Έρως και αγαμία: το δράμα ενός ανέραστου χριστιανισμού» υπογράφει ο Χ. Γιανναράς. Διακρίνει ανάμεσα στην παρθενία ως παράλληλης οδού με τον γάμο μιας και τα δύο ξεκινούν από τον θείο έρωτα και την αγαμία ως συνέπεια μιας «αφιέρωσης» στον Θεό με σκοπό την επίτευξη ενός έργου όπως αυτό συνηθίζεται στην δυτική χριστιανική παράδοση. Αυτό το θέμα απασχόλησε την ελληνική πραγματικότητα εξ αιτίας της διάδοσης που γνώρισαν οι εκκλησιαστικές οργανώσεις και αντιμετωπίζεται ορθοδόξως από τον συγγραφέα σε αυτό το δοκίμιο που εστιάζει στον έρωτα ως προυπόθεση συνάντησης των ανθρώπων μεταξύ τους (κοινωνικό έργο) και με τον Θεό.
Ένα απόσπασμα με τον τίτλο «Η μυστική επεξεργασία του ερωτικού στοιχείου στο θέατρο του Κλωντέλ» του Τ. Κ. Παπατσώνη από το δοκίμιό του «Εκ Βοσόρ: όπερ εστι της σαρκός» συνεχίζει το αφιέρωμα. Σε αυτό ο Παπατσώνης αναζητεί τις αιτίες παραθεώρησης του βαθύτερου, θεολογικού περιεχομένου του έργου του μεγάλου συγγραφέα. Ο Παπατσώνης διαπιστώνοντας πως στην Ελλάδα υπάρχει μια δυσκολία αποδοχής της δυτικής μυστικής θεολογίας αναζητεί την παρουσία της σε τρία θεατρικά του Κλωντέλ πιστεύοντας πως αυτός ξεπερνά τους μεγάλους δυτικούς μυστικούς.
Ο Δ. Κωνσταντίνου- Χριστοδούλου επιμελείται την απόδοση μιας σύνοψης του έργου του ρώσου φιλοσόφου Β. Σολοβιώφ «Το νόημα του έρωτος» στο οποίο η αγάπη προβάλλεται ως αντίβαρο του εγωισμού και της ατομικότητας και αποσυνδέεται η σεξουαλικότητα από την παιδοποιοία ενώ παράλληλα αναζητείται η δυνατότητα της αληθινής αγάπης που πρέπει να διακριθεί από τις εκπτώσεις της.
Ο Δ. Γ. Κουρτέσης επιλέγει στην συνέχεια του τεύχους σκέψεις του Ν. Α. Μπερντιάεφ για την σεξουαλικότητα, τον έρωτα και την αγάπη.
Ακολουθούν η δημοσίευση ποιημάτων των Μ. Μουντέ, Π. Αλεξάνδρου και Ε. Μάινα, των διηγημάτων «Στο πάρκο» του Τ. Ρωμανού και «Με τον ανελκυστήρα» της Κ. Χιωτέλλη. Τα σχόλια στα «Επίκαιρα», οι βιβλιοκρισίες και η κριτική του θεάτρου κλείνουν και αυτό το τεύχος του «Συνόρου»