Σύναξη, Πίστη και Ποίηση, μια συνάντηση. τx. 20 (1986) σελ. 135
Πρόθεση αυτού του τεύχους είναι να αναδειχθεί η σχέση Πίστης και Ποίησης.
Ο PhilippeSherrardανοίγει το τεύχος με το δοκίμιο «Η Τέχνη και το Ιερό :πού δίνεται η μάχη».Τις προϋποθέσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας αναζητά στο κείμενό του αυτό ο Sherrard. Η τέχνη είναι προϊόν ενός τρόπου ζωής και γίνεται ιερό όχι γιατί είναι τέχνη αλλά γιατί ο καλλιτέχνης που τη δημιουργεί, ζει
Με ιερότητα. Τότε μπορεί να λειτουργεί ως αφύπνιση μιας πνευματικής πραγματικότητας και ως οδηγός σε μια υψηλότερη πνευματική δημιουργία.
Το δεύτερο δοκίμιο του περιοδικού είναι της Όλγας Βότση «Η θρησκευτικότητα της Ζωής Καρέλη». Η Βότση προσφέρει δείγματα από την ποίηση της Καρέλη και ιδιαίτερα των θρησκευτικών ποιημάτων της που είναι και η κορύφωση όλης της της δημιουργίας.
Η Λυδία Στανιλοάε υπογράφει το δοκίμιο «Ποίηση και πραγματικότητα». Η τέχνη για την συγγραφέα προσφέρει τη δυνατότητα μιας συναλλαγής , μιας ταλάντευσης ανάμεσα στον ιερό της χώρο και στη γκρίζα καθημερινότητα. Προσφέρονται δείγματα από την παγκόσμια θρησκευτική ποίηση, τονίζει την υπαρξιακή αναζήτηση ως αναζήτηση του μυστηρίου της Θείας Ύπαρξης σ’ ένα πλήθος δημιουργών που εκφράζονται ποιητικά.
Ο Ματθαίος Μουντές, στο κείμενό του «Οι γείτονες του Θεού» αναφέρεται στους ποιητές όπως ο Κλωντέλ και ο Ρίλκε αλλα ο Καρούζος που με την ποίησή του, συχνά με δραματικό τρόπο, πλησιάζουν το Θεό.
Το επόμενο δοκίμιο «Τέχνη αχειροποίητη, λόγος αμετάφραστος» είναι του Στ. Ράμφου ο οποίος αναφέρεται στις δυσκολίες της μετάφρασης των εκκλησιαστικών ύμνων.
Ο Πάνος Λιαλιάτσης στην «Λειτουργία της Χριστιανικής ποίησης» αντιμετωπίζει την Πίστη και την Ποίηση ως δώρο Θεού και ως λειτουργική δημιουργία.Συχνά η ποίηση παραχωρεί τη θέση της σε μια υψηλότερη μορφή τέχνης, την προσευχή.
Ο Σωτήρης Γουνελάς γράφει για την «είσοδο του ποιητή στον κόσμο» τονίζοντας τη σχέση του ποιητή με τον κόσμοως συνομιλία που γίνεται σε μια μυστική γλώσσα.
Συχνά ο ποιητής έτσι προετοιμάζει την ψυχή του και την ψυχή εκείνων που οικιώνονται το λόγο του για τον καιρό της Βασιλείας.
Το τεύχος συνεχίζεται μ’ ένα πλούσιο ανθολόγιοΧριστιανικής ποίησης και ολοκληρώνεται με τον «Διάλογο με τους αναγνώστες» και τις «Σελίδες Διδαχής» που είναι αφιερωμένες στην υμνογραφία.