Σύναξη, Από την Παλαιά στην «Νέα Τάξη», τχ. 45 (1993), σσ. 126.
Το 45ο τεύχος του περιοδικού Σύναξη περιέχει ένα σύνολο κείμενων που έχουν ως στόχο να περιγράψουν και να αναλύσουν το φαινόμενο που ονομάζεται «Νέα Τάξη» και την σχέση που έχει αυτή με τον τρόπο που κατανοεί ο Χριστιανισμός τον κόσμο και την ιστορία.
Το αφιέρωμα αρχίζει με ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου Οι σκληροί καιροί. Σε αυτό το απόσπασμα παρατίθενται κάποιες σκόρπιες σκέψεις για το πνεύμα της εποχής και την μορφή του ανθρώπινου βίου μέσα σε αυτό.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι του μ. Δημητρίου Σταυρονικητιανού ο οποίος εξετάζει την Νέα Τάξη ως προς το θρησκευτικό και πολιτικό της περιεχόμενο. Το κείμενο βρίθει υπερβολών και κυριαρχεί σε αυτό η μονομέρεια μιας ερμηνείας που εκλαμβάνει κάθε δυτικό ως μήτρα του φαινομένου της Νέας Τάξης.
Η μελέτη του Σ. Κουτρούλη αναφέρεται στον αστικό πολιτισμό και στα χαρακτηριστικά που έχει αυτός σύμφωνα με τους συντηρητικούς στοχαστές Αλέξανδρο Χέρτσεν, Εντομντ Μπαίρκ, Μπονάλ, Ζ. Ντε Μαίστρ και Α. Τοκβίλ. Το έργο του τελευταίου απασχολεί και το μεγαλύτερο μέρος της μελέτης. Μέσω του Τοκβίλ ο συγγραφέας αναπτύσσει την έννοια του αμερικανισμού ως συνισταμένη του αστικού πολιτισμού.
Στο επόμενο κείμενο του Β. Ξυδιά ανιχνεύονται κριτήρια εκκλησιαστικά για την δύσκολη σχέση της Εκκλησίας με την ιστορία. Ο συγγραφέας ασκεί κριτική τόσο στην άποψη που βλέπει την ιστορία ως μια ενδοκοσμική σύγκρουση των δυνάμεων του καλού με του κακού όσο και στην άποψη ότι η ιστορία είναι ένα ουδέτερο έδαφος, μια ηθικώς και οντολογικώς αδιάφορη ροή του χρόνου για το μεμονωμένο άτομο. Για τον συγγραφέα η ιστορία δεν πρέπει να είναι ένα πεδίο δεσμεύσεως αλλά είναι ένα πεδίο απελευθέρωσης.
Το κείμενο που ακολουθεί του Η. Λιαμή διαπραγματεύεται την διαλεκτική ενότητας και ρήξης, ενότητας και συμφιλίωσης μέσα στην θεολογία και την ιστορία της ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο συγγραφέας εστιάζει στην Εκκλησία ως ένα τόπο συνάντησης και μεταμόρφωσης του διασπασμένου κόσμου. Το αμέσως επόμενο κείμενο είναι του Γ. Καστρινάκη ο οποίος επιχειρεί μια χαρτογράφηση της ελληνικής διανόησης και της σχέσης αυτής με την Νέα Τάξη μέσα στην τότε συγκυρία (πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία). Ο συγγραφέας ερμηνεύει την Νέα Τάξη μέσα από όρους οικονομικής και πολιτικής ισχύος
Ο Δ. Πασσάκος στη μελέτη του ερμηνεύει την Αποκάλυψη του Ιωάννου υπό το πρίσμα της διαμόρφωσης μιας πρακτικής των ιωάννειων κοινοτήτων της Μικράς Ασίας απέναντι σε μια παράλληλη τάξη πραγμάτων με την οποία βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Αυτήν την πρακτική την παρουσιάζει κυρίως μέσα από την κεντρική οδηγία του Ιωάννη προς τα μέλη αυτών των κοινοτήτων για την βρώση ειδωλόθυτων και τις επιδράσεις που φέρνει αυτή η οδηγία στην κοινωνική πραγματικότητα της περιοχής.
Τελευταίο κείμενο του αφιερώματος είναι του Επισκόπου Μπουκόμπα Ιωνά Λουαγκά. Ο επίσκοπος αναφέρεται στην εμπειρία που έχει από την διακονία του ορθόδοξου ιθαγενούς κλήρου στην Εκκλησία της Ανατολικής Αφρικής. Τον απασχολεί το ζήτημα της συνάντησης της ορθοδοξία με τον Αφρικανισμό, τα θρησκευτικά και ομολογιακά προβλήματα που προκύπτουν καθώς και τα κοινωνικά και ιδιωτικά προβλήματα των ιθαγενών κληρικών.
Στην ενότητα Ορθόδοξος Κόσμος δημοσιεύεται ποίηση του Α. Καλογερόπουλου, του Σ. Γουνελά, ένα μικρό κείμενο μνήμης του Δ. Κοσμόπουλου για τον Χ. Βακαλόπουλο και δύο σχόλια πάνω στην επικαιρότητα του Δ. Γκαλημανά και του Π. Νικολόπουλου.
Το τεύχος ολοκληρώνεται με τις μόνιμες στήλες του περιοδικού Διάλογος με τους Αναγνώστες και Το Βιβλίο. Στην τελευταία στήλη οφείλει να τονισθεί ότι παρατίθεται μια εκτενής βιβλιοπαρουσίαση της τρίτης επανέκδοσης του βιβλίου Ζώον Θεούμενον του Π. Νέλλα από τον Θ. Παπαθανασίου.