Σύναξη, Ανθρώπινη σεξουαλικότητα, τχ. 77 (2001), σσ. 113.
Το 77ο τεύχος της Σύναξης έχει ως κεντρικό αντικείμενο σπουδής και μελέτης την ανθρώπινη σεξουαλικότητα. Όλα τα κείμενα του αφιερώματος αναμετρόνται με το ερώτημα πόσα πραγματικά καινή είναι η εν Χριστώ ζωή αν δεν είναι για τον πουριτανισμό σκάνδαλο και για την ελευθεριότητα μωρία;Το αφιέρωμα περιλαμβάνει οκτώ κείμενα.
Πρώτο κείμενο του αφιερώματος είναι του Σ. Φωτίου. Στο κείμενο αυτό αναπτύσσεται μέσα από μια θεολογική οπτική η σχέση των δύο φύλων σε τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο είναι η σχέση τους κατά την δημιουργία, το δεύτερο είναι το στάδιο της πτώσεως και τέλος το στάδιο που εισερχόμαστε με την σάρκωση του Χριστού.
Το επόμενο κείμενο είναι του Ι. Καραβιδόπουλου και έχει θέμα την αντιμετώπιση της σεξουαλικότητας σε γνωστικές αιρέσεις των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού, αντιμετώπιση που διαφαίνεται μέσα από την μελέτη των απόκρυφων χριστιανικών κειμένων. Ο συγγραφέας αναδεικνύει την απόκλιση των αιρετικών διδασκαλιών από την διδασκαλία της Εκκλησιάς τόσο προς την κατεύθυνση της ακολασίας όσο και προς την κατεύθυνση της κατάπνιξης του ερωτικού στοιχείου.
Το τρίτο κατά σειρά κείμενο είναι του Δ. Μόσχου και αναφέρεται στην φαινόμενο του εγκρατισμού κατά την ύστερη αρχαιότητα και πως αυτό το φαινόμενο επηρέασε τον Χριστιανισμό. Στο πρώτο μέρος της μελέτης παρουσιάζεται η συνολική στάση της ύστερης αρχαιότητας απέναντι στο σώμα σε επίπεδο θεωρίας και λαϊκής πρακτικής. Στο δεύτερο μέρος διερευνάται η εξέλιξη του εγκρατισμού μέσα στην χριστιανική σκέψη χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της ερμηνείας της παρθενίας ως τελετουργικής καθαρότητας.
Η μελέτη που ακολουθεί ανήκει στον David . C. Ford και αναφέρεται στις διαφορές που υπάρχουν όσο αναφορά την αντιμετώπιση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας μεταξύ των Πατέρων της Δυτικής και Ανατολικής Εκκλησίας των πρώτων τεσσάρων αιώνων του Χριστιανισμού. Ο συγγραφέας παρουσιάζει με λεπτομέρειες και με αναφορά στις πρωτότυπες πηγές τις απόψεις των σημαντικότερων Πατέρων και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια πεντακάθαρη διαφορά που δεν είναι ασήμαντη.
Το κείμενο το αμέσως επόμενο είναι του π. Π. Παπαγεωργίου. Ο συγγραφέας μελετάει τα συγγράμματα του Αγίου Χρυσοστόμου κατά χρονική σειρά και έχει ως σκοπό να εντοπίσει την πιθανή εξέλιξη της σκέψης του Αγίου αναφορικά με τον γάμο και τον μοναχισμό. Ο συγγραφέας δείχνει ότι ο Άγιος κατάφερε να δώσει μια θεολογία του γάμου ασκητική, στην οποία ο γάμος μετατρέπεται σε πεδίο άσκησης των αρετών και ειδικότερα της αγάπης.
Το κείμενο του π. Α. Μέσκου είναι μια προσπάθεια αναστοχασμού της βιβλικής και Πατερικής θεολογίας σε σχέση με την σεξουαλική φύση των πρωτοπλάστων. Μέσα από αυτόν τον αναστοχασμό αναδεικνύονται οι αντιφάσεις αυτής της θεολογίας και η διαλεκτική της σχέση με τα ζητήματα που θέτει η σύγχρονη επιστημονική σκέψη.
Το προτελευταίο κείμενο του αφιερώματος είναι ένα σύντομο κείμενο του π. Φ. Φάρου για τον έρωτα ως αυτοαναλωτικό πάθος, πάθος του ανθρώπου για τον άλλο. Ο συγγραφέας δίνοντας αυτόν τον ορισμό στον έρωτα κάνει κριτική σε αντιλήψεις που εξουσιαστικά και κατασταλτικά στρέφονται ενάντια στον έρωτα και οδηγούν στην διαστρέβλωση του ή στην στείρα και ομοιότυπη αναπαραγωγή του.
Τελευταίο κείμενο του αφιερώματος είναι η μελέτη του Π. Σκαλτσή, στην οποία ο συγγραφέας αναπτύσσει την θεολογική ερμηνεία των ευχών και των κανόνων που αναφέρονται σε διάφορες φυσικές λειτουργίες της γυναίκας όπως η λοχεία. Η ερμηνεία αυτή παρουσιάζεται μέσα από την διάκριση καθαρού και ακάθαρτου και την εξέλιξη αυτής από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη και μέσα από την διάκριση παλαιού και νέου με άξονα το μυστήριο της Βαπτίσεως και της εισόδου του ανθρώπου στην ζωή της Εκκλησίας.
Στο τεύχος περιλαμβάνεται και ένα κείμενο μικρό του Μ. Καράση το οποίο έχει θέμα την δυνατότητα θεμελίωσης παράλληλα με την βιοηθική και ενός αυτοτελούς νομικού κλάδου του κλάδου της βιονομίας. Αυτός ο κλάδος θεμελιώνεται σύμφωνα με τον συγγραφέα στην οντολογική διάκριση μεταξύ του ατόμου και του προσώπου και δίνει δύο παραδείγματα θεμελίωσης και εφαρμογής της μεθόδου της βιονομίας στο πεδίο της τεχνητής γονιμοποίησης και στο πεδίο της κλωνοποίησης.
Το τεύχος κλείνει με μικρά κείμενα στην στήλη Ορθόδοξος Κόσμος και με τις μόνιμες στήλες Διάλογος με τους αναγνώστες και Το Βιβλίο.