Σύναξη, Άτομα με ειδικές ανάγκες, τχ. 89(2004), σσ. 112.
Το 89ο τεύχος της Σύναξης είναι αφιερωμένο σε ζητήματα που εγείρει η παρουσία των συνανθρώπων μας που χαρακτηρίζονται με τον όρο άτομα με ειδικές ανάγκες. Τρία κείμενα προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα θεολογικό άξονα προσέγγισης της ανθρώπινης αναπηρίας και του ανθρώπινου πόνου, τα δύο καταπιάνονται με τη στάση της πολιτείας απέναντι σε αυτήν την ομάδα του πληθυσμού και τα υπόλοιπα κείμενα αποτελούν προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που σχετίζονται προσωπικά με τα ζητήματα των ΑμεΑ (άτομα με ειδικές ανάγκες).
Το πρώτο κείμενο του π. Ι. Χρυσαυγή ασχολείται με τη θέση που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος με αναπηρία στους κόλπους της ενορίας. Ο συγγραφέας τονίζει με έμφαση την ισότιμη θέση ενός τέτοιου ανθρώπου στο σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία, αφού η θεολογία των χαρισμάτων και των ταλάντων δεν αποκλείει κανένα μέλος του εκκλησιαστικού σώματος.
Ο Γ. Γρίβας στο μικρό δισέλιδο κείμενο του κάνει ένα μικρό σχόλιο σε ένα τεράστιο ανθρωπολογικό, θεολογικό αλλά και ανθρώπινο ζήτημα:η αναζήτηση του ανθρώπινου προσώπου σε ανθρώπους με νοητική ανεπάρκεια. Απαιτητικά και σκληρά ερωτήματα σκιαγραφούν το ζήτημα και ο συγγραφέας στο κείμενο του δεν διστάζει να τα θέσει.
Στο επόμενο κείμενο η Μ. Δροσινού ασχολείται με το ζήτημα της εκπαίδευσης των ατόμων με αναπηρίες και με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Η συγγραφέας υιοθετεί μια κριτική θεώρηση των εκπαιδευτικών διαδικασιών που απευθύνονται σε αυτά τα άτομα με στόχο την αποσαφήνιση των λειτουργικών όρων αυτών των διαδικασιών και την αναγνώριση των θετικών πρακτικών. Σ ε συνδυασμό με το κείμενο της Δροσίνου πρέπει να διαβαστεί και το επόμενο κείμενο του Ι. Παπαδόπουλου, στο οποίο περιγράφεται η αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν τα πρόσωπα με αναπηρίες μετά τα χρόνια της βρεφονηπιακής και σχολικής ηλικίας. Ο συγγραφέας δίνει ιδιαίτερο βάρος στο ζήτημα της διαβίωσης και της επαγγελματικής προοπτικής και αποκατάστασης αυτών των ανθρώπων.
Το κείμενο του Γ. Άντζακα είναι μια καλή εισαγωγή στην ιστορία της ελληνικής κοινότητας των κωφών. Ο συγγραφέας κάνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην θέση των κωφών στην κοινωνία γενικά και αναφέρεται ιδιαίτερα στην γέννηση και την εξέλιξη της νοηματικής γλώσσας. Το τελευταίο μέρος του κειμένου του αναφέρεται στην προσφορά του μακαριστού Μητροπολίτη Θηβών και Λειβαδείας Νικόδημου που αποτέλεσε για την κοινότητα των κωφών διάκονος και πνευματικός πατέρας από τα χρόνια που ήταν ακόμη κατηχητής.
Ο Γ. Φίλιας γράφει για τη θεολογία του πόνου στο κείμενο του. Πρώτα προσεγγίζει την βιβλική ερμηνεία του πόνου, που μπορεί κάποιος να εξάγει από τα χωρία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Έπειτα παραθέτει πατρικές απόψεις για την έννοια του πόνου. Ο πόνος ως παιδαγωγία, σύνδεση πόνου και αμαρτίας είναι μερικές από τις απόψεις που αναλύονται. Τέλος καταλήγει με κάποια συμπεράσματα για το μυστήριο του πόνου που διασταυρώνεται την στιγμή της ασθένειας με το μυστήριο του ανθρώπου και του Θεού.
Το αφιέρωμα τελειώνει με τρία κείμενα προσωπικής μαρτυρίας. Ο Τ. Μερκούρης και η Χ. Παυλίδου περιγράφουν τη ζωή και τον αγώνα ενός ανθρώπου που πάσχει από νωτιαία μυατροφία. Ο Βασίλειος και η Σταυρούλα Δουλγέρογλου καταθέτουν την οικογενειακή τους εμπειρία με ένα από τα παιδιά τους και περιγράφουν το δίλημμα του εγκλεισμού του σε ίδρυμα που αντιμετωπίσανε. Στο τρίτο κείμενο η Μ. Παππά- Φωτεινού αναφέρει την εκπαιδευτική της εμπειρία ως θεολόγος σε ένα σχολείο ειδικής αγωγής.
Στην στήλη του περιοδικού Ορθόδοξος Κόσμος υπάρχουν τέσσερα κείμενα. Το πρώτο είναι ένα διηγηματικό κείμενο του Ν. Τριανταφυλλόπουλου που αναφέρεται στην σχέση εγκλήματος και μετάνοιας εμπνεόμενος και από το γνωστό μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι Έγκλημα και τιμωρία. Ο αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Ζωγράφος πληροφορεί τους αναγνώστες της Σύναξης για μια έκθεση με βυζαντινές εικόνες που πραγματοποιήθηκε στην Σεούλ της Ν. Κορέας τον Ιούνιο του 2000. Ο Ι. Ροηλίδης περιγράφει την εμπειρία του από την γνωριμία του με την ορθόδοξη κοινότητα της Φιλλανδίας. Ο Ι. Νικολαίδης προσφέρει ένα κείμενο για τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Μέσα σε αυτό το κείμενο γίνεται αναφορά και στον άνθρωπο Πεντζίκη που γνώρισε προσωπικά ο συγγραφέας αλλά και στην συγγραφική σταδιοδρομία του Πεντζίκη παρέχοντας μια μικρή φιλολογική ανάλυση του πολυσχιδές έργου του. Τέλος υπάρχει και ένα μικρό σημείωμα του Δ. Μαυρόπουλου εις μνήμη του Ζ. Λορεντζάτου που κοιμήθηκε το Φλεβάρη του ίδιου έτους.
Το τεύχος ολοκληρώνεται με τη μόνιμη στήλη του Το Βιβλίο και με μια καταγραφή των βιβλίων που έλαβε το περιοδικό στα γραφεία του.