Νικολάου Ματσούκα, «Το πρόβλημα του κακού. Δοκίμιον Πατερικής Θεολογίας», Επιστημονική Επετηρίς Θεολογικής Σχολής, Παράρτημα 22 του 20ου τόμου, Θεσσαλονίκη, 1976, σελ.291.
Η παρούσα έρευνα είναι θεολογικό δοκίμιο, το οποίο αναλύει ερμηνευτικά το πρόβλημα του κακού με βάση τα αγιογραφικά και πατερικά δεδομένα και το πνεύμα τους. Σύμφωνα με το συγγραφέα η ανάλυση και η εξέταση του προβλήματος του κακού δεν μπορεί να γίνει σε μια περιοχή της δογματικής διδασκαλίας και σε έναν τομέα της φιλοσοφίας γιατί το θέμα είναι κεντρικό και πολύπλευρο. Στη θεολογική σκέψη μάλιστα οφείλει να στηριχθεί στο σύνολο της δογματικής διδασκαλία της Εκκλησίας.
Μετά το σύντομο πρόλογο ακολουθεί η Εισαγωγή στην οποία ο Νικόλαος Ματσούκας αναφέρεται στις έννοιες του καλού και του κακού και ορίζει τη σημασία τους. Καλό είναι ό,τι διατηρεί, αναπτύσσει και προάγει τη ζωή, ενώ κακό είναι ό,τι καταστρέφει και ανά πάσα στιγμή απειλεί τη διατήρηση, την ανάπτυξη και την προαγωγή της ζωής. Ο συγγραφέας αναλύει τον προβληματισμό όχι μόνο της θεολογίας αλλά και άλλων σύγχρονων επιστημονικών χώρων όπως της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας, της βιολογίας και της φυσικής.
Στο πρώτο κεφάλαιο ο συγγραφέας ασχολείται με τις έννοιες της δημιουργίας και του μηδενός. Η συσχέτιση δημιουργίας και μηδενός γίνεται στη χριστιανική κοσμολογία. Το μηδέν είναι η ανυπαρξία ενώ ο Θεός η πηγή κάθε δύναμης και κάθε πραγματικότητας. Ο συγγραφέας αναγνωρίζει ότι μια βιβλική ανάλυση των όρων οδηγεί αυτόματα στη συνάντηση με τις απόψεις της φιλοσοφίας, τις οποίες και εκτενώς αναλύει. Για το συγγραφέα, επίσης, η δημιουργική κίνηση και η νίκη κατά του μηδενός δεν μπορούν να ερμηνευθούν με επιτυχία χωρίς την εξέταση του πολύπλοκου προβλήματος της ανθρώπινης ελευθερίας. Στη συνέχεια παρουσιάζονται κάποιες μορφές σύγχρονου δαιμονισμού, που σύμφωνα με το συγγραφέα καταλύουν την ίδια τη ζωή και οδηγούν στο μηδενισμό.
Στο δεύτερο κεφάλαιο του δοκιμίου του, ο συγγραφέας ασχολείται με το θάνατο. Στην πρώτη ενότητα εξετάζει τον κίνδυνο του εκμηδενισμού του προσώπου, στη δεύτερη τις έννοιες του πόνου και του φόβου και τέλος την αθανασία όπως αυτή νοείται στη χριστιανική παράδοση και τη φιλοσοφική σκέψη.
Στο τρίτο κεφάλαιο της έρευνας παρουσιάζεται ο έρωτας, ως ο έτερος πόλος της ανθρώπινης ζωής. Οι δύο πόλοι της ανθρώπινης ζωής είναι ο θάνατος και ο έρωτας, το μηδέν και η τελειότητα, ο εκμηδενισμός και η ανύψωση σε προσωπικά και κοινωνικά πλαίσια. Στην πρώτη ενότητα ο έρωτας εξετάζεται ως ένστικτο και πλήρωση της ζωής. Στη δεύτερη ενότητα αναλύεται το δαιμονικό και αγγελικό στοιχείο που εμπεριέχεται στην έννοια του έρωτα και στην τρίτη η σχέση αγάπης και γάμου.
Θέμα του επόμενου κεφαλαίου είναι η αμαρτία και η ενοχή. Η έννοια της αμαρτίας είναι κυρίως θεολογική, δηλώνοντας την προσπάθεια του ανθρώπου για ισοθεϊα, εξομοίωση με το Θεό και όχι καθ’ ομοίωση. Πως νοείται η ανομία στη χριστιανική παράδοση, καθώς και το ζήτημα της ενοχής και τιμωρίας απασχολούν το συγγραφέα στις ενότητες που ακολουθούν.
Στο πέμπτο κεφάλαιο ο συγγραφέας ασχολείται με το θέμα της κολάσεως, την ανάγκη ιάσεως της ανθρωπότητας, την κρίση και τις απόψεις περί αποκαταστάσεως των πάντων.
Στο έκτο, έβδομο και όγδοο κεφάλαιο ο συγγραφέας ασχολείται με την ηθική, κοινωνική και αισθητική ζωή όπως αυτές νοούνται στην πατερική διδασκαλία και σκέψη, σε πολλά σημεία συναντώντας και συζητώντας με τη φιλοσοφία και τις άλλες κοινωνικές επιστήμες.
Το τελευταίο κεφάλαιο παρουσιάζει τις απόψεις της φιλοσοφίας της θρησκείας και της χριστιανικής απολογητικής έναντι του προβλήματος του κακού καθώς και τις αστοχίες της χριστιανικής απολογητικής για το θέμα.
Η εργασία κλείνει με συμπεράσματα, περίληψη στα γερμανικά και πίνακα περιεχομένων.