Χρήστος Καρακόλης, Θέματα Ερμηνείας και Θεολογίας της Καινής Διαθήκης, Θεσσα­λονίκη: Εκδόσεις Π. Πουρνάρα, 2005, σελ. 325.

            Ο τόμος φιλοξενεί έντεκα μελέτες από το χώρο της Καινής Διαθήκης. Ειδικότερα οι μελέτες αναφέρονται στα ευαγγέλια, στις Πράξεις των αποστόλων και τις επιστολές του απ. Παύλου. Παράλληλα θίγονται καίριοι για την επιστήμη της Και­νής Διαθήκης τομείς, όπως το Qumran, η Γνώση και οι αποστολικοί Πατέρες. Κοι­νό πλαίσιο όλων των μελετών είναι η ερμηνεία και η θεολογία της Καινής Διαθήκης.

            Η πρώτη μελέτη ασχολείται με το θέμα του θανάτου του Ιωάννη του Βαπτι­στή μέσα από την αφηγηματική τεχνική και τη χριστολογία του κατά Μάρκον ευαγ­γε­λίου.

            Το δεύτερο κείμενο εξετάζει το χειρόγραφο 7Q5 του Qumran, το οποίο όπως δηλώνει η ονομασία του βρέθηκε στο σπήλαιο 7 του αρχαιολογικού χώρου του Qumran και το οποίο ήδη από το 1972 ταυτίστηκε από ορισμένους ειδικούς επιστή­μονες με το Μκ. 6,52-53.

            Το τρίτο κείμενο  αναφέρεται στην παραβολή του ασώτου. Ο συγγρα­φέας επι­χειρεί μια νέα αλληγορική ερμηνεία της παραβολής, σύμφωνα με την οποία η παρα­βολή αποτυπώνει σε  ένα άλλο επίπεδο ερμηνείας ένα σημαντικό τμήμα της ιστο­ρίας της σωτηρίας, ξεκινώντας από τις απαρχές του ανθρώπινου γένους και φθά­νο­ντας μέ­χρι τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο των Πράξεων.

            Η  τέταρτη μελέτη παρουσιάζει τη θαυματουργική θεραπεία του παραλυτικού της κολυμβήθρας του Βηθεσδά στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο (5,1-18) και συγκεκρι­μένα το λόγιο του στίχου 5,14β. Το λόγιο αυτό έχει εξέ­χουσα θεολογική σημασία καθώς συνδέει αιτιωδώς την κατάσταση της υγείας του ανθρώπου με την αμαρτία.

            Η πέμπτη μελέτη του τόμου αναλύει τις θεολογικές και ερμηνευτικές από­ψεις του συγγραφέα για τη σχέση Χριστού και «Ελλήνων» στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο.

            Η έκτη μελέτη αναφέρεται στον Ιησού ως το Γιαχβέ των παλαιο­διαθη­κικών θεοφανειών στο κατά Ιωάννην  ευαγγέλιο. Η μελέτη επιχειρεί ένα ουσια­στι­κό βήμα προς τη συνολική κατανόηση της ιωάννειας αντιλήψεως για τη θεό­τητα του Ιησού.

            Η έβδομη μελέτη είναι μια τοποθέτηση του συγγραφέα επί της θεωρίας του δρος H. Warnecke για την ταύτιση Κεφαλληνίας-Μελίτης (Πρ. 28,1).

            Το όγδοο κείμενο αναλύει τα ερμηνευτικά και θεολογικά προβλήματα του Ρωμ. 6,10. Ο συγγραφέας προσπαθεί να συμβάλει στην κατά το δυνατόν σφαιρική κα­τανόηση του μικρού, αλλά και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντος και δύ­σκο­λου αυτού κειμέ­νου, επισημαίνοντας τα ποικίλα προβλήματα που συνδέο­νται με αυτό και προ­τεί­νοντας λύσεις με τελικό σκοπό την αποσα­φή­νιση της ιδιάζουσας χριστολογικής ορο­λογίας του.

            Η ένατη μελέτη του τόμου εξετάζει τους όρους «σάρξ» και «πνεύμα» στην προς Γαλάτας επιστολή και στο Γνωστικισμό. Συγκεκριμένα εξετάζονται τα αποσπά­σματα Γαλ. 3,1-5. 4,6 (στη συνάφειά του) 5,16-26 και 6,7-10 που δίνουν μια σαφή εικόνα για τις περί σαρκός και πνεύματος αντιλήψεις του απ. Παύλου.

            Η δέκατη μελέτη ασχολείται με τη σχέση εκκλησίας και κόσμου στην προς Εφεσίους επιστολή βάσει του Εφ. 1,23β και της συνάφειάς του.

            Τέλος, η ενδέκατη μελέτη διερευνά τη σημασία της φράσης «συνερχό­μενοι επί το αυτό» της επιστολής Βαρνάβα (4,10β). Ο συγγραφέας προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα για το αν πρόκειται για εποικοδομητική ή ευχαριστιακή σύναξη των πιστών, καταλήγοντας στο τελευταίο.

            Το βιβλίο κλείνει με πίνακα βιβλικών χωρίων.