~ Orthodox Theological Digital Library I.M.D. ~

Σύναξη, Λόγος Κυρίου,, τχ. 15 (1985), σσ. 104

Στην Αγία Γραφή είναι αφιερωμένο το τεύχος αυτό της Σύναξης. Η σχέση με την Αγία Γραφή όπως και με τη θεία Ευχαριστία είναι σχέση τροφής γιατί είναι σχέση συνάντησης με τον ίδιο το Θεό.

Το τεύχος αρχίζει με το απόσπασμα «Διδακτός Θεού» από το υπόμνημα στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο του αγ. Ιωάννη του Χρυσοστόμου και ακολουθεί «Πνευματικοίς πνευματικά συγκρίνοντες» του μοναχού Θεολόγου Σταυρονικητιανού, στο οποίο ο συγγραφέας επισημαίνει θεολογικές προϋποθέσεις για την προσέγγιση της Αγίας Γραφής. Κατά τον σ. η Γραφή αγιάζει τον όλο άνθρωπο για αυτό και δεν προσεγγίζεται μόνον εγκεφαλικά.

Η προσευχή είναι η απαραίτητη εισαγωγή, η εργασία των εντολών, η συνέχεια που επιφέρει το φωτισμό του Χριστού και ακολουθεί η φωτεινή σαν τον ήλιο θεωρία. Ο Παύλος Ευδοκίμωφ σχολιάζει «το μυστήριον του λόγου» το οποίο ξεκινώντας από την ευρωπαϊκή γλώσσα περνάει στην Ελληνική και εμπιστεύεται ως παρακαταθήκη στην εκκλησία. Εκεί αρχίζει μια νέα ζωή, μέσα στα μυστήρια και πραγματοποιείται στην Ευχαριστία.

Το επόμενο δοκίμιο με τίτλο «Η ανάγνωση της Αγίας Γραφής» είναι γραμμένο από τον πατέρα και σήμερα άγιο της Σερβικής εκκλησίας Ιουστίνο Πόποβιτς. Το κείμενο αποτελεί έναν ύμνο στην  λειτουργία της Αγίας Γραφής ως πνευματικής τροφής για τον άνθρωπο.

Ο μ. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης γράφει στη συνέχεια για «Την Ιερά υμνογραφία εν τη Παλαιά και Καινή Διαθήκη» επιχειρώντας να καταγράψει συνοπτικά τα υμνογραφικά στοιχεία της Γραφής αλλά και τους ποιητές που έγραψαν εμπνεόμενοι από αυτήν.

Στη συνέχεια ο Δ. Σ. Λουκάτος γράφει ένα ενδιαφέρον κείμενο όπου συγκεντρώνει «Εκκλησιαστικές φράσεις στη Νεοελληνική Γλώσσα» και φανερώνει τη μεγάλη επιρροή της Νεοελληνικής Γλώσσας από τη Γλώσσα της Βίβλου.

Ο Άγγελος Βλάχος απαντά σε ερωτήματα του περιοδικού που αφορούν στη σχέση του με την Αγία Γραφή στη συνέχεια του τεύχους. Στη θεματική των «Προβλημάτων» δημοσιεύεται το δοκίμιο ιστορικού προβληματισμού στο ζήτημα των μεταφράσεων της Αγίας Γραφής του π. Γ. Μεταλληνού με τον τίτλο «Μισαλλοδοξία ή αυτοπροστασία».

Ο Ι. Παναγόπουλος αναφέρεται στο ίδιο θέμα των μεταφράσεων στο κείμενό του «Ο Λόγος του Θεού στη γλώσσα των ανθρώπων».

Ακολουθεί ο «διάλογος με τους αναγνώστες» και το «Βιβλίο» ενώ και οι «σελίδες διδαχής» παρέχουν υλικό σχετικό με τη διδασκαλία στο σχολείο της Αγίας Γραφής. 

Σύναξη,   ΑΘΗΝΑ  -  ΘΕΣ/ΝΙΚΗ, Μια  προσπάθεια  αυτογνωσίας, tx,16  (1985),  σελ. 123

   Σαν  δυο  μεγάλα  εργαστήρια  όπου  σμιλεύονται  οι  ψυχές  των  Ελλήνων, αντιμετωπίζονται  οι  Αθήνα  και  Θεσ/νίκη  σε  αυτό  το  τεύχος  της  ΣΥΝΑΞΗΣ.

Η  Αθήνα, το  αποτέλεσμα  μιας  συναρμογής  του  καινούριου  με  το  παλιό, που  το  νέο  φαίνεται  να κερδίζει. Η  Θεσ/νίκη  αντίθετα  μοιάζει  να  αντιστέκεται.

   Το  τεύχος  χωρίζεται  σε  δύο  μέρη  και  το  πρώτο  ανήκει  στην  Αθήνα. Ο Δ. Φερούσης  γράφει  για  τη  «Μαϊστρα  της  Αθήνας» τη  Φιλοθέη  Μπενιζέλου  που  αγίασε  στην  Αθήνα  του  16^ου  αι. με  τους  3.500 – 4.000  κατοίκους  της.

   Ο  συγγραφέας  έχει  ασχοληθεί  ιδιαίτερα  με  το  βίο  της  αγίας  και  συνοπτικά  εδώ  τον  αφηγείται.

   Το  περιοδικό  τοποθετεί  υπό  τον  τίτλο  «Η  Βυζαντινή  Αθήνα» μια  συνέντευξη  του  Μ. Χατζηδάκη, ο  οποίος  φωτίζει  τη  Βυζαντινή  εκκλησιαστική  αρχιτεκτονική  στην  πρωτεύουσα.

   "Η  χαμένη  ενότητα  των  πραγμάτων" αποτελεί  τον  τίτλο  που  δίνει  το  περιοδικό  στη  δημοσιευμένη  συνέντευξή  του  με  τον  Α. Φωκά, που  αναφέρεται  στην  κοσμική  αρχιτεκτονική  και  πολεοδρομία  της  Αθήνας.

   Ο  Ν.  Ζίας  στο  δοκίμιό  του  «Η  Αθήνα  κέντρο  της  νεοελληνικής  ζωγραφικής», εξιστορεί  την  ανάπτυξη  των  εικαστικών  τεχνών  στην  Αθήνα  για  την  οποία  τονίζεται  πως  μεγάλη  ευθύνη  φέρει  η  ευρωπαϊκή  επιρροή.

   Το  κείμενο  χρονολογικά  εκτείνεται  από  την  ίδρυση  του  ελληνικού  κράτους, μέχρι  της  μέρες  μας.

   Ο  Χρ.  Βακαλόπουλος  δημοσιεύει  ένα  άκρως  ενδιαφέρον  δοκίμιο  για  την  εικόνα  της  Αθήνας  στον  ελληνικό  κινηματογράφο: «Η  Αθήνα  στον  κινηματογράφο, έτος  μηδέν»  με  τον  Π. Γιαννόπουλο  και  το  «Αττικόν  Φως»  ασχολείται  ο  Σ. Γουνελάς  στη  συνέχεια  του  τεύχους, ενώ  ο  Ιωσήφ  Ροπλίδης, αναφέρεται  στο  έργο  του  αρχιτέκτονα  Δ. Πικιώνη, ο  οποίος  προσπάθησε  να  δώσει  μιαν  άλλη  πρόταση  στυλιζαρισμένη, "μοντέρνα" αρχιτεκτονική  κακοποίηση  της  πόλης.

   Το  τεύχος  συνεχίζεται  με  τον  Λ. Αγγελόπουλο  και  το  άρθρο  του  "Η  σημασία  του  έργου  του  Σίμωνος  Καρρά" με  την  αφορμή  της  συμπλήρωσης  των  80  χρόνων  ζωής  του.

   Ακολουθεί  ένα  αφιέρωμα  στον  ιερέα, άγιο  Νικόλαο τον  Πλανά  και  το  τμήμα  που  αφορά  στην  Αθήνα  κλείνει  με  μια  συνέντευξη  του  Δ.  Σαββόπουλου  που  τιτλοφορείται  «Από  τη  Θεσ/νίκη  στην  Αθήνα»  και  όπου  ο καλλιτέχνης  συγκρίνει  της  εμπειρίες  του  από  τις  δυο  πόλεις.

   Το  αφιέρωμα  στη  Θεσ/νίκη  ανοίγει  ανοίγουν  μικρά  κείμενα  για  τον  προστάτη  της  Άγιο  Δημήτριο  και  ακολουθεί  το  κείμενο  «Σημειώσεις  για  τη  διαχρονικότητα  της  Θεσ/νίκης» του  Α. Βακαλόπουλου, ο  οποίος  επιχειρεί  μια  σύντομη  αναφορά  στην  ιστορία  της  πόλης.

   Ο  Ν. Γ. Πεντζικής  συνεχίζει  με  το  κείμενο  «Η  Θεσ/νίκη  με  καπέλο  την  περισπωμένη», όπου  με  τον  ιδιαίτερο  τρόπο  του  παρουσιάζεται  να  περιδιαβαίνει  σημαντικά  Χριστιανικά  και  κοσμικά  στοιχεία  της  πόλης.

   Σε  δυο  θεσ/νικείς, τον  Κ. Μοσκώφ  μέσω  των  ποιημάτων  του  και  τον  Β. Στογιάννο  μέσω  του  αποχαιρετιστήριου  κειμένου  του  Γ. Τσανανά  συνεχίζεται  το  αφιέρωμα  του  περιοδικού.

   Ο  Α. Κοσματόπουλος  αφιερώνει  στα  2.300  χρόνια  της  Θεσ/νίκης, το  κείμενό  του  «Το  μυθικό  υπέδαφος  της  γενέθλιας  πόλης».

   Ο  Αρχιμανδρίτης  Βασίλειος, υπό  τον  τίτλο  «Ένα  Προσκύνημα» γράφει  τις  εντυπώσεις  του  από  την  παρουσία  και  παραμονή του  στο  Βελιγράδι  με  αφορμή  την  χειροτονία  σε  επίσκοπό  του  π. Αμφ. Ράντοβιτς.

   Ο  ίδιος  ο  Ράντοβιτς  συγκρίνει  στη  συνέντευξή  του  προς  το  περιοδικό  που  επιγράφεται  «Πνευματική  Μαρτυρία»  την  πορεία  του  από  την  Σερβία  στην  Αθήνα  και  τη  Θεσ/νίκη.

   «Διδασκαλία  εντοπίου  λόγου» τιτλοφορεί  το  αφιερωμένο  στον  Ζ. Λορενξάτο  κείμενό  του  που  δημοσιεύεται  στη  συνέχεια  στο  περιοδικό  ο  Ν. Γιανναδάκης.

   Ως  επίλογος  του  τεύχους  επιλέγεται  η  δημοσίευση  ενός  αποσπάσματος  από  το  βιβλίο «Τα  δίδυμα  φεγγάρια  του  Άρη  ή  του  Ray  Bradburyμε  τον  τίτλο «Αύγουστος  2026»

   Λόγω  της  πληθώρας  της  ύλης  του   συγκεκριμένου  τεύχους, απουσιάζουν  όλες  οι μόνιμες  στήλες.        

Σύναξη, Πίστη και Επιστήμη: Κριτική διερεύνηση, τχ.17 (1986) σελ.105

Υπάρχει αντίθεση πραγματική ανάμεσα στην πίστη και την επιστήμη ή μια ιδεολογική αντίληψη, τόσο για την πίστη όσο και για την επιστήμη την φέρνει στην επιφάνεια.

 Ο Κ. Τζανάκης, φυσικός, στο κείμενό του «Το σημερινό αδιέξοδο των θετικών επιστημών» διερευνώντας τις μεθόδους και τη λειτουργικότητα της σύγχρονης επιστήμης, περιγράφει τα αδιέξοδα, κυρίως στο χώρο της φυσικής και δίνει μερικά πρώτα στοιχεία για την έξοδο από αυτά.

 Ο Κ. Ζουράρις σχολιάζοντας το κείμενο ανώνυμου μοναχού επιχειρεί να προσδιορίσει τα όρια της επιστημονικής και τις αρνητικές επιπτώσεις όταν τα όρια αυτά υπερβαίνονται παρά φύσιν. Το κείμενο του μοναχού τιτλοφορείται «Ο ορθός λόγος της αταπείνωτης σάρκας», ενώ του Ζουράρι η απομαγνητοφωνημένη  συνέντευξη φέρει τον τίτλο «Δέον οιδέναι κατά τον ορθόν λόγον».

 Ο Μ. Μπέγζος στο δοκίμιο «Μεταξύ απολογητικής και αποκαλυπτικής» αναζητά τρόπους για ένα διάλογο θεολογίας και σύγχρονης επιστήμης, βρίσκοντας αντιστοιχίες μεταξύ κβαντικής θεωρίας και ορθόδοξης θεολογίας.

Το κείμενο έχει και πλούσιο ιστορικό υλικό το οποίο αναφέρεται στην αδυναμία της ορθόδοξης θεολογίας να μετάσχει ενεργά στη γέννηση του μοντέρνου πολιτισμού, λόγω των μεταφυσικών της προϋποθέσεων που είναι διαφορετικές αν όχι αντίθετες από εκείνες του δυτικοευρωπαϊκού Χριστιανισμού.

Ο PhilippeSherrardυπογράφει το κείμενο «Η σύγχρονη φυσική: «ένα μεγαλύτερο κλουβί»».στο οποίο ασκεί κριτική στην απολυτοποίηση των παλαιότερων επιστημονικών κριτηρίων. Στη στήλη «Προβλήματα» δημοσιεύεται το δοκίμιο «Μετάφραση της Αγίας Γραφής και Ορθοδοξία» στο οποίο θέτει τους όρους αξιολόγησης μιας μετάφρασης της Γραφής την οποία αντιμετωπίζει ως αμιγώς λειτουργικό κείμενο.

 Ο αρχιμ. Ευγένιος Πολίτης υπό τον τίτλο «Ένας ηλικιωμένος έφηβος» παρουσιάζει τον Κ. Καφάτο με αφορμή την κοίμησή του.

 Ο Μάρκελλος Πιράρ στη συνέχεια επιχειρεί μια προσέγγιση στην αγιορείτικη ψαλτική παράδοση με το άρθρο του «Έτσι ψάλλανε οι παππούδες».

 Το τεύχος ολοκληρώνεται με το «Διάλογο με τους αναγνώστες» και τη στήλη για το «Βιβλίο» ενώ οι «Σελίδες Διδαχής» παρέχουν πλούσιο υλικό για τη διδασκαλία των θαυμάτων.