~ Orthodox Theological Digital Library I.M.D. ~

Σύναξη, «Η Εκκλησία και το ελληνικό κράτος»,τx. 23 (1987) σελ.104

Στο τεύχος αυτό γίνεται κατ’αρχήν μια αναφορά στην κρίση που διέρχονται οι σχέσεις Εκκλησίας και κράτους κατά την περίοδο της έκδοσης του τεύχους,στο ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ σελ.3.Επίσης παρατίθεται ένα απόσπασμα του PhilipSherrard,όπου τονίζεται ο διακριτός ρόλος της κάθε πλευράς.

Στη σελ.6 παρατίθεται το έγγραφο της Ιεράς Συνόδου «Προσπάθειαι Εκκλησίας δια τελειότερον Εκκλησιαστικόν νόμον»του 1843.

Στο πρώτο δοκίμιο, ο Πρ.Γ.Μεταλληνού, «Το Ελλαδικό Αυτοκέφαλο ανάμεσα στο χθες και το σήμερα» κάνει μια ιστορική αναδρομή στο ζήτημα του αυτοκεφάλου της Ελλαδικής Εκκλησίας(στη σελ.26 παρατίθεται και η «διακήρυξις περί της ανεξαρτησίας της Ελληνικής Εκκλησίας») και θέτει το πλαίσιο των σχέσεων Εκκλησίας- Πολιτείας για μια αγαστή συνοδοιπορία προς όφελος του Χριστεπώνυμου πληρώματος.

Στη συνέχεια δημοσιεύεται μια συζήτηση ανάμεσα στους Θ.Παπαθανασίου,π.Γ.Μεταλληνό,Ιάκ.Μάινα,π.Φ.Φάρο,Ιωάν.Παναγόπουλου π. Β.Θερμού,Κ. Γρηγοριάδη,Ηλ. Βουλγαράκη και Π. Νικολόπουλου πάνω στο θέμα επίσης του Αυτοκεφάλου.

Ο πρ.Κων.Παπαδόπουλος στο δοκίμιό του «Το Αυτοδιοίκητο της Εκκλησίας κατά τους αγίους Πατέρες» ανατρέχει στην αποστολική παράδοση για το ρόλο του επισκόπου, του πρεσβυτέρου, της συνόδου κλπ.και διασαφηνίζει πως η Εκκλησία ως σώμα Χριστού θα πρέπει να επιτελεί το σωτηριολογικό έργο της χωρίς τις παρεμβάσεις του όποιου νομοθέτη.

Σύναξη,  Η  λειτουργία  της  εικόνας  στην  Ορθόδοξη  παράδοση  και  τον  σύγχρονο  κόσμο, τχ. 24,  (1987)  σελ. 118

   Τα  κείμενα  του  τεύχους  αυτού  αναζητούν  την  ορθόδοξη  παράδοση  και  την  ζωντανή  εικονική  έκφρασή της. Προτάσσοντας  το  συναξάρι  της  μνήμης  των  Πατέρων  της  Ζ  οικουμενικής  συνόδου,  η  ΣΥΝΑΞΗ  αρχίζει  το  αφιέρωμά  της  στην  εικόνα  με  το  δοκίμιο  του  Π. Σ. Σκήρη  «Από  την  προσωπογραφία  στην  εικόνα». Ο  συγγραφέας  εξετάζει  κατ’ αρχήν  ιστορικά  το  πέρασμα  από  την  Ελληνορωμαϊκή  προσωπογραφία  στη  Βυζαντινή εικόνα  και  μας  δίνει  στοιχεία  που  αφορούν  στη  σχηματοποίηση  της  αγιογραφίας, μέχρι  το  16^ο  αι.

   Στη  συνέχεια, θεολογώντας  με  βάση  την  τεχνική  της  Εικόνας, τονίζει  την  ανάγκη  αναζήτησης  τρόπων  έκφρασης  των  δύο  μορφών  με  τις  οποίες  υπάρχουν  τα  ιερά  πρόσωπα, το  ιστορικό  και  το  εσχατολογικό. Αναπτύσσοντας  επιμέρους  τομείς  της  αγιογραφίας, ο  π. Σκλήρης  προτείνει  τη  δημιουργική  ελευθερία  στην  τέχνη  και  την  συνάντησή  της  με  τη  θεολογία.

   Στον  Κ. Γ. Ξυνόπουλο  ανήκει  το  δεύτερο  δοκίμιο  «Ο  λόγος  του  Θεού  και  η  Εικόνα», στο  οποίο  τονίζεται  η σχέση  του  λόγου  του  Θεού  ως  πηγής  με  την  εικόνα  και  της  εικόνας  ως  εκφρασής  του.

   Ο  Μ. Ζίας  στο  κείμενο  «Η  νεοελληνική  εκκλησιαστική  ζωγραφική» επιχειρεί  ένα  ιστορικό  διάγραμμα  της  εκκλησιαστικής  ζωγραφικής  από την  ίδρυση  του  νεοελληνικού  κράτους  έως  και  σήμερα.

   Ο  Φάνης  Διβριώτης  «Η  αγιογραφία: μίμηση  ή  δημιουργία;» τονίζει  το  γεγονός  πως  ενώ  ο  αγιογράφος  ακολουθεί  τους  δασκάλους  του, ποτέ  δεν  τους  αντιγράφει, αλλά  πορεύεται  πάντα  με  έναν  νέο  τρόπο  προς  το  ιστορούμενο  πρόσωπο. Η  μίμηση  όταν  συμβαίνει  πηγάζει  από μια  λανθασμένη  αντίληψη  της  παράδοσης.

   Νεότερος  ζωγράφος  όπως  ο  Γ. Κόρδης, ο  Μ. Γρηγορέας  και  ο  Σ. Καρδαμάνης  παρουσιάζει  ο  π. Σ. Σκλήρης  στο  άρθρο  του  «Νέοι  ζωγράφοι  στο  χώρο  της  αγιογραφίας».

   Με  τον  Αντρέι  Ταρκόφσκι  και  το  έργο  του, ασχολείται  το  δοκίμιο  του  Σ. Παπαλεξανδρόπουλου  «Η  διάσταση  του  κόσμου  στο  έργο  του  Ταρκόφσκι»  αλλά  και  το  δοκίμιο  του  Ι. Πεγειώτη  «Αντρέι  Ταρκόφσκι: ο  ζωγράφος  της  μεταφυσικής  βεβαιότητος»

    «Ο Σύβρος  είναι  εν  χωρίον…» Την  ταινία  αυτή  μικρού  μήκους  του  Ν. Φατούρου, παρουσιάζει  στη  συνέχεια  το  περιοδικό. Ακολουθεί  ο  «Διάλογος  με  τους  αναγνώστες»  και  το  «Βιβλίο», ενώ  στις  «Σελίδες  Διδαχής » θα  βρούμε  το  σημαντικό  κείμενο  του  Ν. Νησιώτη  «Περί  εικονογραφίας»  και  του  Λ. Ουσπένσκι  «Προς  την  ενότητα».

   Ο π. Β. Θερμός, γράφει  για  το  εικονολογικό  ήθος  και  τον  σύγχρονο  άνθρωπο, δηλ. την  σημερινή  λειτουργία  της  εικόνας  και   ο Θ. και  η  Ε. Παπαθανασίου, μας  μεταφέρουν  την  εμπειρία  τους  από  την  «Εικόνα  στην  κατήχηση».     

Σύναξη, Μια ορθόδοξη ματιά στην Ψυχολογία, τχ.  25 (1988)  σελ.119

         Με αναφορές στην ψυχοθεραπεία και την ψυχανάλυση και σε μια προσπάθεια να βρεθεί η σημασία της για το σημερινό άνθρωπο και η πιθανή σχέση τους με την θεολογία, συγκροτείται το αφιέρωμα της ΣΥΝΑΞΗΣ στην ψυχολογία.

 Το πρώτο δοκίμιο «Ψυχολογία :Επιστήμη ή αίρεση;» του π. Φιλόθεου Φάρου θίγει το πρόβλημα της αντιμετώπισης του ζητούμενου από τους πιστούς, της εμπιστοσύνης ή της αμφισβήτησης  στην Ψυχολογία και στην ψυχοθεραπευτική πράξη.

 Ο Ι. Κορναράκης υπογράφει το δοκίμιο: « Ορθόδοξη Ποιμαντική Ψυχολογία» που αναφέρεται στην κρίση της Ψυχολογίας όταν αυτή ανυψώνεται σε μια θεωρία με αξιώσεις καθολικής αποδοχής. Η σχέση της ποιμαντικής Θεολογίας με την επιστημονική Ψυχολογία μπορεί να συγκροτήσει μια

Ορθόδοξη Ποιμαντική Ψυχολογία που θα νοείται ως σύστημα ψυχολογικών γνώσεων που ανταποκρίνεται στους στόχους και τις επιδιώξεις της Ποιμαντικής Θεολογίας.

 Ο π. Α. Αυγουστίδης στην «Σωτηριολογική διάσταση της Ψυχιατρικής» προσφέρει ένα θεολογικό σχόλιο στη δυνατότητα της ύπαρξης μιας κοινής σωτηριολογικής πρότασης από τη από την Θεολογία και την Ψυχιατρική. Εγχείρημα δύσκολο αφού ο κάθε χώρος, πολλές φορές, θεωρεί με διαφορετικό τρόπο τον άνθρωποκαι το σκοπό του.

 «Θεωρία και πράξη της Ποιμαντικής απέναντι στην Ψυχολογία» είναι ο τίτλος του δοκιμίου του π. Βασιλείου Θερμού το οποίο εξετάζει προβλήματα σχετικά με την αποδοχή της Ψυχολογίας από τη Θεολογία και το αντίστροφο.

 Στη συνέχεια του περιοδικού δημοσιεύεται μια συζήτηση ανάμεσα στον π. Α. Ρωμαίο και τον ψυχίατρο Δ. Κυριαζή σχετική με το θέμα «Ψυχανάλυση και Εξομολόγηση».

 Η Κ. Χιωτέλλη γράφει το διήγημα «Ο Συλλειτουργός» και η Α. Κωστάκου σχολιάζει ποιητικά «Κατά τον Συναξαριστή» της 10ης Οκτωβρίου».

 Ο «Διάλογος με τους αναγνώστες» έχει σαν θεματολογία του τη σχέση Εκκλησίας και Κράτους και οι «Σελίδες Διδαχής» μας δίνουν κείμενα του π. Ν. Σαράντου, του Ηλία Βουλγαράκη και του Ε. Μάινα με θέματα σχετικά με την εξομολόγηση.